ORQUIDEA

A orquidea e un planta que te mantén intrigado porque xamáis sabes como e a flor que lle vai a nacer..hai moitísimas e tan distintas, que che podía dar o sono somentes con oir falar de cantas son. Bueno eu dela non podo falar moito xa que no son ningún experto na materia; eu somentes sei algo dunha que conocín, e que ainda vive na  miña casa. Fai unhos anos trouxenlle a miña dona unha coma esta da foto..non e que diga eu que e bonita… e que xa se ve…. non e mais bela porque non lle da a gana.
Un día secóuse a flor e somentes quedou a planta, a verdade e que vista asi non parecìa unha grande cousa; o ano seguinte non pasou nada, seguía no mismo sitio pero das flores nunca maís se soubo; bueno.. digo mal, porque cando pasou outro ano, un día  mirei para ela e vin que lle estaba a nacer a flor, foi medrando, medrando.. e o fin saleu esta cousa tan fermosa. A ledicia durou pouco, durou o tempo que pasou desde que naceu ate que morreu. ¡Toda unha vida!.pero unha vida pode ser tan corta como lle toque ou tan larga coma ti endexamáis soñache; por desgracia a vida das cousas fermosas, ten o costume de ser corta. O asunto e que a flor volveu a morrer e a planta quedou outra vez espida, daba mágoa vela sen o seu zapatiño.
Un día comecei a remexerlle na terra, porque as veces disque hai vermes que non deixan que as plantas teñan unha vida sán; verme no atopei ningún en ningures, o que vin foi algo que se movía pero non sabía o que era..fun a buscar unha lupa e entón mirei uns ananos pequeniños, pequeniños que andaban arredor das raíces, dixerónme que eran biólogos e ian polas casas onde había orquídeas tentando de atopar o mal que tiñan para non botar flores. Contáronme o que eles coidaban: as que botan  flor coma o zapato da Cenicienta , somentes o fan onde hai nenos; para que as nais cando lles contan o conto  teñan o zapatiño para amosarlles. Disque non hai menciña que as sane, si non hai meniños… non hai flor; xa que logo sabe vostede o que ten que facer se quere tela.Eu dixenlle, si..si…pero…eu agora xa non podo ter meniños; entón o que parecía que mandaba maís díxome: pero terá vostede fillos, supoño..
Ter..teño..teño..,dixenlle eu, pero polo de agora seica non están pola labor..
saber mais das orquideas

DUBIDAS

Escrito por ——XOSE—— o meu fillo

Quince segundos denantes de morrer, viñerónlle a cachola as dúbidas, cavilóu que quizaís ese era o intre axeitado cara a cambiar de vida. Nos cinco primeiros segundos estivo a avaliar as vantaxes e desvantaxes desa posibilidade. Unha vez superados os titubeos do comenzo, durante os cinco seguintes entróulle anguria temendo o que dirán. Gañándolle a ese medo, e xa seguro de si, os últimos cinco segundos foron os peores, os maís abafantes, xa que o adíbal estabao deixando sen folgo. Ende ben, a lámpada do salón acabou de renderse co seu peso. Xa no chán chegou o acordo maís importante da sua existencia: pospor a morte polo menos até cinco anos despóis, entrementres cavilaba que facer coa súa vida.

O LAGO DOS CISNES

Hai ensaio xeral, a orquesta non pode comezar a tocar..o Sr. Tchaikovsky está perdendo a cachaza…está a revisar a partitura e decátase da falla dunhas notas; entón berra: ¡Teñen a culpa os da imprenta!. ¡Veña axiña poñede un fax!.. ,alguén sopralle nunha orella que ainda non está inventado, ou mellor: non..non, chamade polo do tambor e que as escriba aquí, ten que sabelas porque e él o que ten que tocalas . Acheogóuse a fiestra, e o mirar para fora, pasoulle a cara de ferreiro que tiña, encheuselle a boca cun sorriso, e empezou a dar pulos dicindo: alí están, alí están..¡¡son duas blancas e tres semifusas!!; ¡axiña, que vaia alguén por elas!…temos que principiar o concerto.

OS OURIZOS

¿Coidastes algunha vez  na semellanza que hai entre este ourizo, o ourizo cacho e o ourizo de mar?; tal semellanza non pode ser froito da casualidade, ten que existir algún outro orixe. Contáronme que disque fai millóns de anos, un día pola noite, no mes de agosto cando haí mareas vivas, unha parella de ourizos do mar saíu a dar un paseo pola praia, cando chegou o devalo tanto tanto baixara a auga que se deron conta que xa non podían volver; estiveron esperando algúns dias, pero como o tempo das mareiras xa rematara, a auga nunca volveu a chegar onde eles. A praia na que quedaran estaba preto dun pinar, como poideron foron indo ós rolos até chegar os pinos, alí atoparon un burato, agocháronse nel, e fixeron a sua casiña….Pasaron outros millóns de anos, e os descendentes daqueles ourizos un día viron que tiñan patas e valiánlle para andar; os maís novos empezaron a subirse as árbores, tiñanlle apego os castiñeiros, gustaballes ver o mundo desde o ar, mesmo como o vían os paxáros, algúns acordaron facer a sua vida alí enriba e non quixeron baixar xamaís: Volveu a pasar moitisimo tempo….Un día algúns deles tentaron baixar a terra, decatáronse de que non tiñan patas e de que estaban apegados o castiñeiro, miraron para outros compañeiros e viron que lles estaba a pasar o propio; polo chan xa non vian a ningún dos seus devanceiros, tiveron que recoñecelo, a sua vida estaría para sempre vencellada os castiñeiros; tan apegados quedaron que lémbrome, cando era pequeno, que no tempo das castañas os homes subíanse a árbore e, con unhas varas largas de carballo, andaban a paus con eles hasta que caían o chán.
Non sei si a histoira será ou non será certa; do que teño seguranza e de que si CHARLES DARWIN vira os tres xuntos algunha vez, de seguro que lle atopaba algunha explicación; con toda seguridade non o contaría coma min..porque xa se sabe..os cientificos e os nenos vémola a evolución das castes de xeito algo distinto.

O DICCIONARIO

Escrito por ——XOSE—— o meu fillo

As veces, cando se leva algún tempo sin escoitar unha palabra, pode acontecer que te esquezas do quere dicir, o que pode acarrexar tráxicas consecuencias. Esta e a imprudente historia dun valente que rematou os seus días por unha parvada, non lembrou o que quería dicir a palabra medo. Tamén podería ser a eslamiada historia dun cagainas que non morreu por non lembrarse do quería dicir a palabra coraxe.

AS HISTORIAS

Escrito por ——XOSE—— o meu fillo

As historias están aí, aboiando no ar, envolvéndonos no devir cotidián, esperando que as collan. Son lixeiras coma o ar e as veces escorreganpolo medio dos dedos cando queres pillalas,  por eso hai que ser lixeiro. Eu aconsello empregar un pilla bolboretas coa rede mesta e as celas estreitas para evitar fuxidas e que a historia se apreixe pola metade. Porque as veces pillanse incompletas, perdéndose, por exemplo, o remate, que  logo  e o maís complicado de recobrar. Unha vez atrapei unha historia co meu pilla bolboretas. Era unha historia pequeniña pero con un remate moi fermoso. Gardeina nunha caixiña de madeira. Pero doume tanta mágoa que acordei deixala ceibe para que os demais a poideran ver. Arestora tela diante dos teus ollos.

PROMESAS ELECTORAIS

O meu bo amigo e compañeiro de traballo Faustino, que Deus o teña na sua compañia, as veces contabame cousas da política durante a República; non me esquece o que dicía daquel diputado de Betanzos que te facía cavilar, porque non sabìas se era un falabarato ou estaba dicindo as cousas con más seriedade da que semellaba.
Nos seus discursos os labregos dicía: Betanceiros…¿que queredes?..¿duas colleitas de millo no ano?…xas teredes…xas teredes..cando o ano tiña vintecatro meses. O irse quentando coas vivas e os aplausos dos que o estaban a escoitar, as promesas facíanse maís ousadas:
Betanceiros… ¿que queredes?…¿unha ponte?…. xa teredes…xa teredes…cando teñamos un rio.
O que non me acordo e se me dixo si o elexiran moitas veces; de todalas maneiras non me extrañaría que o fora; na politica disque non o preciso ser o mellor, o parecer basta  con que pensen que o es.

O FORITO DO SERRADOIRO

En Duxame no sitio que lle chaman O Esqueiro ainda se pode ver onde houbo un serradoiro e unhos muiños electricos. Lembrome que os donos mercaran ,a un paisano das Hortas,unha camioneta feita nos EE.UU, era marca Ford 8, desas que na Guerra Civil do 1936 facían quedar os americanos coa boca aberta cando vian que onde faltaba un tornillo os españois poñían un alambre e o raio do coche seguia funcionando; se eso os deixaba abraiados como quedarían se estiveran o tanto das cousas que facía o Forito.
Case sempre o guiaba Roberto, que o mesmo tempo facía de mecánico, era capaz de desmontar a caixa de cambios e volvela a montar sin que lle sobraran pezas; metíase  polos montes por semellantes camiños que moitas veces nin co carro das vacas se podía pasar; saia do monte cargadiño de pinos, ia con paso lento e roncando con dificultade, coma si andivera duro de vientre; chegaba o aserradoiro, valeirabano, e volta para o monte outra vez a cargar mais; era moi traballador; de comer non facia falta darlle moito, tomaba as veces algo de aceite, dabanlle auga, e eso si, botabanlle unha cousa que ardía mellor co lume, e que unhas veces chamabanlle bencina e outras gasolina; o chegar a noite descansaba diante do serradoiro, coas ventaniñas abertas, porque xa non tiñan cristais; o outro día pola mañan cedo chegaba Roberto, daballe voltas a manivela, porque denantes nun era como agora que se ecenden con unha chave desde dentro; as veces enrabiabase, e o motor en vez  de andar arredor para o lado que ti querias, faciache trampa e andaba o revés, se te pillaba despistado dabache un golpe que che daba a gana de non traballar mais con el.
Pola festas do San Miguel, meu primo Ramón de Xosdedo e mais eu, metiamonos dentro del, cerrabamos as portas , e veña…primeira, segunda , terceira…e asi hasta que nos cansabamos; o acabar un, empezaba o outro. Con nos non se encabuxaba, deixabanos brincar e non daba unha palabra mais alta ca outra. O pobre nin os dias de festa podía botar un sono, de todalas maneiras gustaballe maís estar cos rapaces que andar a carrexar nos pinos.
Henry Ford nunca soubo desa  máquina de tan boa calidade que dempois de estar nunha guerra  ainda andivo moito anos dando o mellor de si; si chegara a sabelo houbera proposto que lle deran a medalla do Congreso, sin que os donos tiveran que gastar unha cadela. Un día deixei de velo e non souben endexamais como acabou a sua vida; quizais morreu debaixo dunha carga de pinos; ou o ver que se ia facendo vello e tiña menos forza colleu un decaemento, e un dia pola noite quixo ir para a casa de onde viñera, e o pasar a ponte caeu o rio e afogou sin que ninguén lle podera botar unha man.
Morrera do que morrera doume mágoa, eramos bos amigos, e inda que somentes nos viamos polo San Miguel, mandabanos saúdos por un miñato ,que vivia nun eucalipto ali cerca do aserradoiro, e que de cando en vez ia traballar o aeroporto de Lavacolla, para escorrentar os paxaros que andaban polas pistas onde aterraban os avions. Antes de ir para o traballo, pola mañán moi cedo, viña a miña casa..dabeme os recados que traia, comía algo, bebía un pouca auga..e marchaba coma un raio para non chegar tarde, porque senon descontalbanlle do soldo.

…HABER HAILAS

Estes dias pasados estiven a escoitar os Tamara, un grupo  galego moi coñecido alá polos anos 60; andiveron moito polo estranxeiro alegrándolle a vida os nosos paisanos que estaban fora da súa Galicia; cando escoitei A MEIGA lembreime dunha historia que me contou o meu tio Luis, dunha vez que veu a visitar a súa terra dempois de trinta e pico de anos, estaba e ainda está no Brasil,  estivemos a falar moito tempo de cousas de Dorvisou, e do que fora da su vida polo mundo adiante.
No medio do que me contou  houba unha cousa que me encandeou, pola seriedade con que o facía, ainda hoxe está convencido, de que o que veu non era cousa boa.  Disque unha noite que habia bretema, acolá pola cima da aldea, cando ia para a su casa, enfrente del veu vir unha vella, que non era da aldea nin a vira na sua vida,  andaba con paso apurado e alumeabase con un farol, cando pasou polo seu lado, Luis doulle as boas noites, e preguntoulle como era que andaba tan soia daquelas horas; a vella paraouse diante del e mirándolle os ollos díxolle: coidate de ti rapaz….que de min xa coido eu; sigueu o seu camiño, e nun intre despareceu da sua vista sin deixar rastro; meu tio sigueu para sua casa, os pelos da cabeza levabaos medio de punta, e as pernas parecía que lle tremían. Disque ainda  hoxe,  non da esquecido aqueles ollos que o miraban coma sille quixeran furar a cabeza. Acabou de contar a historia, e vino  tan serio que dixen para min: EU NON CREO NAS MEIGAS….PERO HABERLAS…..HAILAS….

Posted in Cousas da terra | Leave a Comment »