Hola , les habla Jacobo Torres de Viajes Iberia……Fai un anaco que me erguin , agora estou almorzando, para a hora de xantar ainda falta moito, coma todolos días na cadea SER sinto a Xacobe falar de viaxes a Tenerife… a Mallorca; oino falar tantas veces, que xa pecho os ollos e imaxinome que estou viaxando por onde él dí; de supeto abroos e digolle: ¡ pero home ahi xa estiven onte!..Xacobe non cala… mañán a mesma hora volverá a dicirme as mismas cousas; sabe que ten que mellorar …quere chegar a ser coma o colega seu que foi quen de venderlle neveiras os esquimais…por eso a cotío, pola mañán cedo, fala de
lonxe…de moi lonxe….Hola, les habla Jacobo Torres de viajes Iberia. Empezanme a pesar as pálpebras , de supeto vexo Dorvisou, é a festa da Nosa Señora dos Doores ; sae a xente da misa da Capilla, algunha coñezoa: miña Bisavoa Doores de Cándido, miña avoa Ramona, a tia Adelaida da Capilla, a tia Mercedes de García…. Debaixo dos carballos sinto unha voz que dí: Hola, soy Jacobo Torres de viajes Iberia….Tres días en Puerto La Cruz..una semana en Mallorca…viaje en avíón…sol garantizado……
A xente mira con cara estraña, un mozo falando castelán dicindo non sei que de tomar o sol en Tenerife..ir no avión…non lle fan caso, marchan dicindo: o sol, o sol..xa temos sol dabondo cando segamolo trigo, facemolas mallas, arrincamos as patacas…¡nos o que queremos e ir os baños!.
O domingo seguinte sale a xente da misa; ola, son Xacobe Torres de viaxes Os Baños; quince días no Carballiño..con pousada..viaxe no coche de linea de Xosé Benito……sete días en Caldas de Reís….pousada…un mes en Baños de Molgas, unhos prezos que endexamais se viron por aquí. Xacobe encheuse de vender viaxes, a xente quere erguer un pouco o lombo, ten gañas de tomar as augas..do sol xa están cheos. Preguntaronlle quen era o tal Jacobo; polo visto era un mozo que estaba comezando o oficio, o dia dos Doores enganouse..chegou a Dorvisou e quixo vender cousas de ricos a xente que non andaba o sol por pracer, andaba por necesidade…
Volvin a abrir os ollos e decateime de que era a hora de marchar para o traballo…Hola, les habla Jacobo Torres de viajes Iberia…pobre rapaz…tiñano castigado…as cousas hai que venderllas os que poden pagalas….saín pola porta..cerrei con chave..e ainda sentín: Hola soy Jacobo Torres de viajes Iberia…
lonxe…de moi lonxe….Hola, les habla Jacobo Torres de viajes Iberia. Empezanme a pesar as pálpebras , de supeto vexo Dorvisou, é a festa da Nosa Señora dos Doores ; sae a xente da misa da Capilla, algunha coñezoa: miña Bisavoa Doores de Cándido, miña avoa Ramona, a tia Adelaida da Capilla, a tia Mercedes de García…. Debaixo dos carballos sinto unha voz que dí: Hola, soy Jacobo Torres de viajes Iberia….Tres días en Puerto La Cruz..una semana en Mallorca…viaje en avíón…sol garantizado……A xente mira con cara estraña, un mozo falando castelán dicindo non sei que de tomar o sol en Tenerife..ir no avión…non lle fan caso, marchan dicindo: o sol, o sol..xa temos sol dabondo cando segamolo trigo, facemolas mallas, arrincamos as patacas…¡nos o que queremos e ir os baños!.
O domingo seguinte sale a xente da misa; ola, son Xacobe Torres de viaxes Os Baños; quince días no Carballiño..con pousada..viaxe no coche de linea de Xosé Benito……sete días en Caldas de Reís….pousada…un mes en Baños de Molgas, unhos prezos que endexamais se viron por aquí. Xacobe encheuse de vender viaxes, a xente quere erguer un pouco o lombo, ten gañas de tomar as augas..do sol xa están cheos. Preguntaronlle quen era o tal Jacobo; polo visto era un mozo que estaba comezando o oficio, o dia dos Doores enganouse..chegou a Dorvisou e quixo vender cousas de ricos a xente que non andaba o sol por pracer, andaba por necesidade…
Volvin a abrir os ollos e decateime de que era a hora de marchar para o traballo…Hola, les habla Jacobo Torres de viajes Iberia…pobre rapaz…tiñano castigado…as cousas hai que venderllas os que poden pagalas….saín pola porta..cerrei con chave..e ainda sentín: Hola soy Jacobo Torres de viajes Iberia…
Non estou a falar de esa Aida que anda perdida polo medio das 625 liñas e non atopa o camiño de saida; esa en vez de un can case estou por poñer a cabeza que ten un Demo de Tasmania, que a cousa mais 
semellante a ela.
para quen non o saiba, hai un sitio para pasear que lle chaman a Xunqueira do Vao e tamén Xunqueira de Alba; semella un sitio moi axeitado para disfrutalo cando esta bo tempo, como agora; está cruzado por un pequeno regato que lle da de beber, a pouca auga que leva, o rio Lerez, onde se mestura co mar. A ambalas beiras hai dos camiños con arbores, e tamén algúns bancos onde poder coller folgo cando nos comezan a pesar as pernas. Eses bancos foron postos no seu día para que a xente poidera disfrutar deles… o tempo foi pasando…na marxen dereita atopei este tres exemplares que esqueceron as normas más elemantais de hixiene: non se lavan, non 
se peinan, nin cortan o pelo. Cando non se fan as cousas como Deus manda sempre hai un xefe que pon disciplina para que todo vaia polo seu camiño; todo iso e verdade cando sabenos quen e o xefe, pero cando non o sabemos..¿que pasa?….pasa o que pasa aqui: eu por ti, ti por min, e non sei quen por non sei quen, a casa sen barrer. Hai certas cousas que xamais entenderei: na misma cidade nun sitio manda Costas, noutro manda Fomento, noutro manda o Concello. noutro manda a Deputación. Se foramos quen de adiviñar 
quen carallo manda na Xunqueira do Vao podiamos dicirlle que arranxara estes bancos e os puxera de tal xeito que a xente lle entrara gana de sentarse neles. Parece que houbo unha pequena tentativa de poñer as cousas no seu sitio; alguén cortou a maleza pola beira do camiño, pero a dos bancos debía de picar..¡nin lle tocaron!. Quedame unha pequena dubida: eses bancos ¿serán de todos nos?; cando era rapaz a xente dicia: todo o que hai en España é dos españois, menos o Ferrol que é do Caudillo… Para as vindeiras Autonómicas imos ir vivir para Xunqueira unha morea de xente….xa veredes como virá alguén que nos fará a promesa de arranxar os bancos si lle damos o voto… e enton ¿que faremos?….
Costa dos Arrieiros 