MEU PRIMO O TIGRE

  Era moito can para ser un can só.
Non semellaba ser seu amigo.
Os ollos alumeabanlle coma dous fachos de palla.
Amosaba os dentes….pero non era un sorriso.
Lembrouse do seu primo o tigre.
Agatuñou polo piñeiro.
Dende a póla na que estaba xa non ollaba un can.
Ollaba un anano.
Grazas meu primo por ensinarme a fuxir para arriba.
Grazas tamén por non ensinar a este  túzaro de can.
Namentras dicía todo isto estaba argallando de que xeito baixar….

NUNHA LANCHA DE MARIN

Nunha lancha de Marin
feita de pau de carballo
catro rapaces da Puebla
roubaron un rodaballo…

A CUADRILLA DO LUME

A piques de chegar o verán  houbo unha xuntanza de todolos los LUMES, foi o DEMO quen os chamou  para dicirlle a cada quen onde tiña que  queimar. Os LUMES mais novos, os que andan a procura do primeiro traballo,  teñen que ir cos veteranos e axudar a queimar onde xa arde, pero comezando por outra banda,  desta maneira aprenden axiña e o pouco tempo xa poden ir sós.
O sair da xuntanza cada un marchou para o sitio que lle sinalara o DEMO;  uns foron cara a Muros, outros a Carnota, outros a Ribeira, outros a Campo Lameiro, e o mais novo de todos eles dixeronlle que tiña que queimar montes en Dorvisou. Alá marchou dende Arzùa, foi pola estrada que vai o pantano de Portodemouros e o chegar alí coidou que aquel non era bo sitio para queimar, habia moita auga; atravesou o pantano, meteuse a man esquerda, pasou por Duxame , e alí escintalorenlle os ollos, polo visto Dorvisou xa estaba preto, Chegou os Carballos de Mato, revirou os ollos para dereita… e alá no fondo recoñeceu a aldea que lle sinalaran; eran un LUME aplicado, na escola sempre era dos mellores recoñecendo sitios. Estaba un pouco canso, había tanto sol que ata os paxariños caian o chan, guindouse debaixo dun carballo a espera de que pasara algún mal cristiano que lle axudara co traballo que tiña que facer; dali a pouco pasou un neno que viña asubiando e guindando pedras contra os carballos, tiñalle traza de ser un chisco rillote e coidou que era quen lle ia a axudar no traballo; falou con él e puxeronse dacordo; o Pepiño dixolle que un chisco mais adiante habia un camiño que lle chamaban a Costa dos Ariieiros, e alí había un monte moi bo para queimar; mandouno meter no peto e dixolle que ian baixar ata Cubelos, onde había un regueiro que tiña unha cousa coma auga, e que ardia que daba o xenio, chamabanlle bencina; o seu avó ia a buscala alí para botarlla o motor da máquina de mallar;  seguiron baixando pola costa..Pepiño non deixaba de falar para que o LUME  tivera confianza nel. Cando chegaron a Cubelos sacouno do peto e tirouno enriba da auga…cando o LUME se decatou xa era moi tarde…apagouselle a vida coma se apagaban os candiles na casa do Pepiño cando se ia para cama. O neno sabia que o LUME era malo…os meirandes sempre lle dicían: Neno, co Lume non se xoga. Os outros LUMES atoparon con cristianos malparidos, os que seus pais endexamais lle dixeran que co LUME non se podía xogar…..coa axuda deses malos cristianos queimaron e queimaron ata matar a vida.

O LUME QUEIMA O MONTE

Xa fai bastantes anos houbo na TV unha campaña que falaba dos incendios forestais: " Cuando el monte se quema, algo tuyo se quema" ; eso diciase namentras algo noso ardía…mesmo parecía que o que facía arder o que era noso era xordo de nacemento; houbo quen lle botou a culpa a un tal LUME, alguén despois de moito pescudar decatouse de que o tal LUME era o culpable, él queimaba o monte…non había dubida..cando algo ardía o cabrón do LUME sempre andaba polo medio; moitos veciños que o viron dixeron: foi o LUME..foi o LUME…pola mañán cediño comezou queimando unhos fieitos e mais unhas xestas na Quenlla de Facó, monte de Dorvisou na marxe esquerda do rio Ulla. Algùns veciños chegaron a cavilar que o LUME nunca andaba só; andiveron a vixialo e polo visto viron a outros veciños que o levaban no peto, e cando atopaban algo que lle gustaba para queimar, deixabano só e fuxían para quen ninguén soubera que eran os donos. Houbo veciños que denunciaron o tal LUME, pero dempois de apretalos un pouco remataron dicindo que o tal LUME era un mandado, traballaba por conta allea pero sin soldada, somentes traballaba pola comida,  a súa comida disque e queimar e queimar ata que non quede unha herba de pé nin un grilo con vida…

PLATERO E BAMBI

Lembrome cando os meus fillos eran pequenos a chea de veces que temos ido o Lago Castiñeiras, parque natural preto de Pontevedra, para  que ollaran os animais que ali había: corzos, renos, pavos reais, aves acuaticas de moitas castes..era unha ledicia ter todo aquelo diante dos ollos e o mesmo tempo decatarse do ben coidado que estaba. Os romanos cando falaban doutros tempos dician: In illo tempore; pois in illo tempore era como eu dicia fai un pouco …hoxe poida que non sexa  asi; teño pasado algunhas veces por alí, e onde antes estaban animais agora  somentes se ve soidade, os casetos de madeira, onde durmían, unhos están apodrecendo co paso do tempo,  e outros  a piques de quedar debaixo dos fieitos que medran…e medran, ata que lle pasan por riba. Un destes dias  tiven a ocorrencia de pasar por alí e ollei dous exemplares que me fixeron lembrar de Platero e de Bambi;  por mais que andiven a buscar non atopei ningún outro veciño que estivera con eles. Coidei se serían os ultimos exemplares que quedaban naquel recuncho onde noutrora houbo moitos  mais. Veume o sentido  unha cousa que lle chaman BOOKCROSSING,  ten moito que ver cos libros; ti deixas un libro….ven alguén, levo para a súa casa, le nel, e cando remata volveo a deixar noutro sitio para que veña un cristiano e faga con él todo o que ti fixeches. Imaxino que Platero e Bambi estaban nun libro deses que poden atravesar o mundo dun lado o outro; tiveron fame e sairon a pacer unha pouca herba e a estarricar as patas, namentras non veña ninguén deixaranse estar; se hai algúen que atope o libro volveran a meterse nel e seguiran dando voltas polo mundo adiante…por certo, Platero xa fai unhos días que non sei que foi da súa vida…o pobriño semellaba estar moi canso…quizais morrera…ou mellor non…poida que alguén atopara o libro de PLATERO Y YO e tivera que meterse nel para que non o botaran de menos…