COUSAS DO CEREBRO

Nalgunhas ocasións o cerebro xoga con nos e fai que abrámola boca coma se estiveramos abraiados; case sempre atopa o xeito de que non quedemos con ela aberta moito tempo, e comezemos a abrila e cerrala para dicir o que tiñamos cavilado: Estiven a ler un libro da miña filla que se chama: “La búsqueda cientifica del alma”; nel cóntase como fai cando recibe algún estimulo, a miudo fainos ver ou facer cousas que non semellan estar moito o dereito….pero fainas.
O conto e que xa fai moito tempo que coñezo a dous irmáns xemelgos, e que me leve o demo se sei quen son cada quen, sempre lles digo ola pero xamais digo o nome; a verdade e que tampouco nono sei. Sabía que un deles andaba por fora da Terra e o outro estaba entre nos a cotio. Un día atopei a un deles e dixenlle todo cheo de razón:

¡Ola!. ¿ E ti quen es, ti ou teu irmań?

¿E ti que pensas?, dixome.

Vendo que eu quedaba calado, dixo rindo: eu son o que está fora. O seu cerebro amañou o que o meu preguntou dun xeito un chisco retorcido.
Outro día atopei co meu amigo Serafín, comezamos a falar e saiu o asunto do que nos pasa coa memoria; conteille o caso dos xemelgos e díxome que iso non era nada grave… a él tamén lle tiña pasado unha morea de veces. Esquecer o nome dalguén que coñeces e cousa de todolos días; seica pasa nas mellores familas e nas outras tamén. Dixome que tiña que comezar a ter preocupación cando tivera un caso coma o del. Polo visto un día ia pola rúa e veu pasar alguen que coñecía, quería chamarlo polo nome, pero non lle saia; tivo que asubiarlle para que o outro soubera que o chamaban.

Oes iso non e tan grave, e o que me pasa a mín; dixen todo cheo de razón.

Mira Pepiño, ¡vai para o carallo!; mais grave xa non pode ser….era meu cuñado…erache o home da miña irmań…..

XENTE QUE XA NONA HAI

Este verán atopei na calle da Oliva, Pontevedra, un home que estaba facendo o que sabía para gañar uns euros e poder seguir correndo polo mundo adiante; estivén un anaquiño mirando para él; ¡¡ de que xeito facía que aqueles monicreques se moveran coma se foran xente!!, xente pequeniña, pero abofé que semellaban ter vida. Boteille unhas moedas no canastro e pedinlle licenza para facerlle unha foto.

Vendo o moneco que tocaba o violin veume o sentido un velliño, coa cariña picada ,que rascando nas cordas facía sair unha musica que semellaba o queixido dun aparello que xa estaba canso de andar de feira en feira, de sitio en sitio, de xoves en xoves, e de crimen en crimen; a sua filla mais el cantaban unhas historias onde sempre estaba o sangue arredor. O rematar a cantiga vendian uns papeliños onde viña escrito o que ambos os dous remataban de contar: “En la provincia de Lujo…..
Lembreime daquela muller que poñía unhas serpes arredor do pescozo namentras dicía:”Vergüenza para robar o para matar, no para comprar este maravilloso ungüento”. Polo visto era unha pomada para sanalas picaduras de todos eses bichos que andaban a rente do chan.

Lembreime daquel outro home que adiviñaba o porvir; tiña unha cousa coma se fora unha xerra de vidro, acugulada ata a cima de auga, dentro tres monecos encarnados cuns cornos na cabeza.

Los trrress diablillos mágicos que suben y bajan a llenar el sobre, dicía aquel home.

os tres monecos subian e baixaban, tres o cuatro veces, polo medio da auga facendo o que o seu amo mandaba; cando remataban de nadar metía a man debaixo dun trapo e sacaba un papeliño onde dicía as cousas que che ian pasar; se o querias saber tiñas que pagarlle unhas pesetas. Habia outro que en vez de demos tiña paxariños, abria unha gaiola e saia unha cousiña que tiña pico, agarraba un papeliño, collialo, dabaslle unhas pesetas, e lias as cousas que ali poñia; a min gustabame mais ver os paxariños, coidaba que dicián cousas mellores cos demiños; os fillos do demo tiñan que ser malos coma seu pai….”de tal palo tal astilla”, era o que nos dicia a mestra na escola…