KAS DA ALDEA

Moito KAS teño bebido cando era neno; e coma min, moitos, moitisimos nenos. Non lle chamabamos KAS de limón, dicíamos un vaso de agua con limón e mais azucre. Estoume decatando do moito que se semellan: Os dous levan auga, os dous levan azucre, e os dous levan limón; hai unha cousa que non lle botan o KAS: son as carabuñas do limón, o noso vasiño de auga levaba unha morea delas; a auga era do mellorciño do mundo, era agua da Fonte do Novello; salia fría no verán e quente no inverno.

DIXOLLE A PERDIZ….

Hai cousas que che pasan cando es un neno e xamais esqueces; ollando estes coelliños lembrome do traballo que levei para aprender a dicir:

Dixolle a perdiz ao coello
¿que fas ai bombello?
¿que fas ai perdiz?
dixolle o coello

Semella moi doado dicilo..¿ou non?..botalle unha ollada duas ou tres veces e dempois tenta dicilo sen mirar…¿e doado?

IMPOSTO DE CIRCULACION

As nosas aldeas foron moitos anos sitios illados do resto do mundo, as poucas estradas que había case sempre pasaban moi lonxe cando facían falta. Había moitas corredoiras, por elas pasaban carros tirados polas vacas. Os concellos nonas arranxaban; pero eso si, os labregos metianlle un imposto por ter carros tirados por animais; tiña un nome moi fermoso para a contabilidade municipal: “Tasa por rodaje de carros por tracción animal, sobre vias municipales.”
Neste post poño o recibo que pagou o meu avó no ano 1949…tiña o número 805, somentes pagaba 10 Ptas….pero 10 Ptas do ano 1949.
Teño que recoñecer que fun un neno adiantado…, case non sabía falar o castelań, pero nacín nunha casa na que se pagaba o imposto de circulación; cando ia no carro da miña casa, ademais de ir polo toxo o monte ou levar esterco as leiras, ia nun carro de vacas que pagaba un imposto que lle chamaban: “Tasa por rodaje…..”; ¡quen me ia dicir a min tal cousa!…A primeira vez que paguei o imposto de circulación por ter un coche lembreime das miñas viaxes no carro das vacas..¡¡ non había dubida, pagar o imposto xa me viña de familia…!!

QUE TEÑAS UN BO DIA

¿Lembraste deste diploma?…ben seguro que si, como non te vas lembrar das cousas que facía o teu pai cando era mais novo; de todolos xeitos ainda que non sexa oficial, hai que dicir que foi feito con todo o agarimo do mundo; a túa nai e mas eu sabiamos que despois deste poderían vir moitos mais. Sabemolo traballo e sacrificios que pasaches para chegar ata onde estás. Tes que saber que todos estamos moi orgullosos por todo o que levas feito. Estás do outro lado da poza, pero iso non ten importacia; se Dios nos da saúde xa che faremos visitas a miudo; eu agora teño todo tempo do mundo, e ata case desexos de aprender a falar inglés ainda que sexa con acento de Texas. ¿Sabias que hoxe cumpres anos?..saber, sabelo, o que poida que non sepas e cantos; polo menos e o que dis cando alguén che pregunta, nos sabemos cantos son, pero non cho imos dicir para que fagas algo de cuentas; os médicos tamén teñen que aprender matemáticas. Dende a Capital das Rias Baixas, desexamosche que teñas un moi bo dia, e que te atopes en Houston coma se estiveras na túa casa; no M.D Anderson (botalle un ollo ao remate desta lista) contan contigo, e ben seguro que te tratan como mereces.
Moitos bicos da tua avoa Elvira e mais nosos

A HORA DA SESTA

Era un día de sol, un dìa de calor, un día deses que lle fixo dicir a Anton Reixa: Fai un sol de carallo; deses dias nos que a xente dí que os paxaros caen das arbores; o noso amigo non ollou caer paxaros, pero él si que estaba a piques de caer..non tiña desexos de nada; de cando en vez lembrava nomes dos seus derradeiros, e entraballe unha anguria e un sono que ollaba todo tan negro coma se ve nas noites que non se ve nada.
Veulle o sentido o seu parente O Gato con Botas, que polo visto poñía un pé aqui e outro alá.
Veu o seu bisavó que corría coma un tolo detras do Rato Pérez.
Veu o seu tio Tom, que estaba nos EEUU, correndo coma un trén para pillar o Rato Jerry.
Cada vez que vía algún dos seus, entraballe mais sono. De supeto veu un que nunca vira na súa vida….chamanballe gato pero non se semellaba nada a él nin os seus. Non pillaba ratos, pasaba o dia tumbado no chan coma eles; case sempre estaba debaixo dalgún coche…pisabanlle o rabo,, bufaba coma un tolo, estarricabase, e quería fuxir; un home vestido cun mono azul, todo cheo de grasa e aceite, volvialle a pisar o rabo, el volta a estarricarse, bufar e querer fuxir outra vez. Non sabe o tempo que estivo asi, pero cando espertou sinteuse moi ledo de estar na sombra e de non ser aquel Gato ergue-coches…