DERIVADA

ESTA E UNHA HISTORIA DE MATEMATICAS

…derivada do xinete polo cabalo sen derivar menos derivada do cabalo polo xinete sen derivar, partido polo cabalo o cuadrado. Estaballe vindo o sentido como lle ensinara a facer a derivada dun cociente de duas funcións o profesor de matemáticas: ven sendo coma se tiveramos un xinete e mais un cabalo…sentía dor no peito, semellaba que lle faltaban as pernas, abreu os ollos e decatouse que estaba debaixo do cabalo…estaba partido en anacos: alí unhas pernas, acolá uns brazos…coidaba que o fixera ben, polo menos estaba partido polo cabalo….

OLLOS

Non sei onde, nin quén, nin cando, nin como; só sei que alguén dixo: os ollos non se chaman ollos porque ti os vexas, chamánlle ollos porque son eles os que te ven a tí.
Ti tes que ser Laura; ¿sabes por qué?…Porque os ollos, que se chaman así porque eles vente a tí, dixeronme que a rapaza que está detrás deles nesta foto ven sendo de María e de Antonio; bicos a María e mais o Antonio por ter a Laura detrás duns ollos tan fermosos.

O PILOTO

Este é o Antonio cando era pequerrecho, os seus irmáns chamábanlle Piloto; despois sen saber por que nin por que non todos rematamos chámandolle do mismo xeito. Antonio tiña cara de rillote e era mais pillabán ca unha ducia de nenos xuntos. Dunha vez contoume unha historia de cando levara uns portugueses a miña casa, e de como polo camiño foise facendo amigo deles falándolle de xogadores coma Eusebio, Coluna e Torres; fálabame da súa tía María, a miña nai, fálabame do Patio de Madres, da calle do Hórreo; fíxome lembrar tantas cousas que tiven que escrivir o e-mail que él me mandara. Ollando este retrato coido que podía ser, sen dubida ningunha, o comandante dun avión de Ibería con algunha xente da sua tripulación; semella o xefe dun pelotón de soldados dando novidades ao seu superior; todos co seu xelado na man dereita, coma se fose o fusil, e todos cheos de fachenda. Verdadeiros profesionais, comedores de xelados, en perfecta formación. Quizais ningún deles se lembre, ou si, se era un xelado da Xixonenca ou da Ibense; o que si han de lembrar era o ben que sabían aqueles condenados. Eran tempos nos que había poucas cousas; ainda que tiveramos pouquiñas, cando tiñamos algo semellaba que tiñamo-lo mundo enteiro nas nosas mans. Unha aperta o Antonio e tamén as outras primas da foto.

http://www.sonowebs.com/categories.php?catid=487

O LOBO DO CONTO

ESTA E UNHA HISTORIA PARA MAIORES

Era pola tardiña a piques de caer a noite, coma todolos dias, o sarxento Ruiz saia do cuartel e metiase a través do monte para ir a casa da sua avoa que andaba coa saude un chisco estragada. Ainda ven non se meteu por un camiño estreito veu un lobo pasar de lonxe. Lembrouse do conto de Caperuchiña Vermella e veulle un sorriso;¡manda carallo!, os seus anos ocorrerselle semellante parvada. Entroulle un chisco de presa, apurou o paso e de seguida chegou a casa; abreu a porta e subeu o cuarto, había pouca luz; a sua a voa estaba sentada na cama e coa almofada detrás do lombo. Non semellaba a de sempre:¡cacho ollos tiña!, ¡e que orellas!, tan grandes coma as canizas dun carro; a boca mesmo semellaba o burato por onde se metia o pan no forno. Veulle outra vez ao sentido o conto de Caperuchiña; non quixo preguntar nada: non quixo saber nin dos ollos, nin das orellas, nin da boca. Sacou a pistola da cartucheira e zorregoulle tres tiros na testa; non había dubida era o cabrón do lobo que remataba de merendar a sua avoa. Despois do terceiro tiro sinteu a campá da igrexa tocar a morto; a porta da casa abaneaba coma se alguén quixera abrila; botou a cabeza pola ventá e alí estaba o lobo tentando esnaquizar a porta coas patas e mailos dentes… .