A MENIÑA DA LEITEIRA

Esa noite botoulle de comer ao galo e colleu o reloxo; non vaia ser o demo que non esperte, dixo cando estaba poñendo a agulla pequena nas sete e a grande nas doce. Deitouse canda as galiñas e estivo un bo anaco cavilando que ia facer co leite; faria coma a outra leiteira: ia comprar huevos cos cartos do leite; despois ia vender os polos que tivera dos huevos, ia comprar unha porca preñada e cando lle vendera os ranchos ia comprar unha cuxa; ia ter na casa ata que fora grande e despois ialle vender os cuxos. Ia facer unha morea de cartos e asi podería casar co Manuel, que era o que a ela lle gustaba. Non quería ter tantos fillos e fillas como tivera a súa compañeira; a ela chegaballe con unha filla ;quería ter unha nena. Unha noite estivera vendo a televisión na casa dunha veciña e gustoulle o que dicía aquel home das barbas; ainda que falaba castelán ela soubo o que dicía, para algo fora a escola; estaba moi leda, ela podía ter esa nena; nacería en Galicia, pero Galicia tamén era España mecagonodemo; ela mais o Manuel tiñan traballo, levabanse ven cos veciños, ian a misa e eran amigos do cura; a sua filliña ia estudiar o inglés e asi podería ir aos EEUU para mecarlle as veigas o irmán do seu pai. Foi polo camiño con coidadiño de non bater contras as pedras, non quería que lle caera o leite e os seus soños ficaran espallados polo camiño. Chegou a escola, nunha man o carné e na outra dous sobres; non lle dixo a ninguén a quen ia votar; non quitou os ollos do mozo que lle colleu os sobres, tiña medo que nonos metera na furna. Marchou para a súa casa, fixo todalas labores que lle faltaban e `pola noite foi a casa da súa veciña; tiña medo de que non gañaran os seus, e mismamente viñanlle as bagoas os ollos cando falaban os da televisión. Cando rematou todo, dixolle adeus a veciña; ainda ben non puxo un pe fora da porta comezou a chorar e a cavilar se fixera ben non quererendo ser coma a leiteira do conto, aquela tivera moitos fillos e cando quedou sen o leite axudaronlle a traballar.Pero ela, agora ¿que ia facer?…o home das barbas fora o que falara da meniña, pero o outro…o outro non dixo nada de nada; ese que gañou ¿quererá que teñamos traballo?, ¿quererá que a nosa filla fale inglés?… Meteuse na cama e estivo un bo anaco cismando: mañán cando vaia vender o leite baterei de fuciños cun bo pelouro, o leite vai para o carallo e xa que non poido ter a filla polo menos poderei cobrar o paro.

FALABARATO

Falar diante de moita xente, ou de pouca, e unha cousa que hai que aprender; hai quen ten moita facilidade e hai a quen lle custa moitisimo traballo. Eu non son ningún experto no asunto; non son quen para aconsellarche o que tes que facer; cada un é quen é. Tes que saber se queres que che chamen “falabarato” ou que digan de ti quen es unha persoa que da o xenio escoitala. O sistema “falabarato” chegou as miñas mans do xeito que chegan esas cousas que ninguén sabe quen foi o que as escribeu; probeino na miña casa; ¿qué tal?…pois igualiño igualiño coma cando me poño eu só lendo e o gravo…¿diagnóstico?…¡un falabarato!.
O outro sistema nono ensaei nunca; quizais dea resultado. Do que case estou seguro e de que cando sintas falar alguén, de seguida te decatarás pola enciclopedia que estudiou.

O CONTO DE COLÁS

Escoitade, escoitade…ai está outra vez o carallo do Colás berrando coma un tolo. ¿non sentides o que está dicindo?: ¡Acudide…acudide…o lobo…o lobo!.
Os veciños vanse fartar, é se algún día ven de verdade vainos papar a todas…nonos libramos nin dicindo que coñeciamos a Félix Rodriguez de la Fuente.

EU NON SON DOLLY

Ola, o meu nome e Ovella; puiden ter outro mais bonito coma: Jessica, Dorothy, Pamela ou Evelyn, pero os meus amos non sairon nada modernos e non me quixeron bautizar coma se fose unha estranxeira… eran tan enxebres, tan enxebres que nin os nomes daqui lle servían; puiden ser Linda, Blanca, Paloma…Perica…pero non, non …tiña que ser Ovella…Ovella servía para todolos sitios; en todo o mundo as ovellas chamanse ovellas e non andan con caralladas. Polo visto unha filla dos meus amos andaba a voltas con Dolly; eles non quixeron facer semellante pecado, meu pai era un carneiro dun veciño e o pai de Dolly non se sabia quen era… disque foi feita dunha celula doutra ovella. Esa que vedes onda min, non me toca nada na familia; ainda que tamén é dos meus amos. Cando era pequena xa dicían dela: E igualiña ca unha cabra.. a pobre está coma unha cabra… e velai, medrou … medrou e chegou a ser cabra; se fora a escola dos rapaces de seguro que a mestra lle dicía, se se comportaba do mesmo xeito cos rillotes: la cabra tira al monte; mala…mala.. era mala…mala coma un can; sempre que me atopaba, non había dia que non fixera mofa de min; andaba sempre: BEEE,BEEEEEE,BEEEEEE..

COUSAS DO CEREBRO

Nalgunhas ocasións o cerebro xoga con nos e fai que abrámola boca coma se estiveramos abraiados; case sempre atopa o xeito de que non quedemos con ela aberta moito tempo, e comezemos a abrila e cerrala para dicir o que tiñamos cavilado: Estiven a ler un libro da miña filla que se chama: “La búsqueda cientifica del alma”; nel cóntase como fai cando recibe algún estimulo, a miudo fainos ver ou facer cousas que non semellan estar moito o dereito….pero fainas.
O conto e que xa fai moito tempo que coñezo a dous irmáns xemelgos, e que me leve o demo se sei quen son cada quen, sempre lles digo ola pero xamais digo o nome; a verdade e que tampouco nono sei. Sabía que un deles andaba por fora da Terra e o outro estaba entre nos a cotio. Un día atopei a un deles e dixenlle todo cheo de razón:

¡Ola!. ¿ E ti quen es, ti ou teu irmań?

¿E ti que pensas?, dixome.

Vendo que eu quedaba calado, dixo rindo: eu son o que está fora. O seu cerebro amañou o que o meu preguntou dun xeito un chisco retorcido.
Outro día atopei co meu amigo Serafín, comezamos a falar e saiu o asunto do que nos pasa coa memoria; conteille o caso dos xemelgos e díxome que iso non era nada grave… a él tamén lle tiña pasado unha morea de veces. Esquecer o nome dalguén que coñeces e cousa de todolos días; seica pasa nas mellores familas e nas outras tamén. Dixome que tiña que comezar a ter preocupación cando tivera un caso coma o del. Polo visto un día ia pola rúa e veu pasar alguen que coñecía, quería chamarlo polo nome, pero non lle saia; tivo que asubiarlle para que o outro soubera que o chamaban.

Oes iso non e tan grave, e o que me pasa a mín; dixen todo cheo de razón.

Mira Pepiño, ¡vai para o carallo!; mais grave xa non pode ser….era meu cuñado…erache o home da miña irmań…..

….PERO NEGROS

Se foramos xente ian decir
que eramos negros..
polo visto somos cisnes
…..pero cisnes negros.

CRONICA MUSICAL

CANTIGAS, PELICULAS , CANTANTES; MESTURALOS NUNHA SAQUETA, METELA MAN… VAS QUITANDO UN A UN…E DE VEZ EN CANDO SEMELLA COMA SE SOUBERAS ESCRIBIR

EL PADRINO, EL BUENO, EL FEO Y EL MALO, LAS HABANERAS DE CADIZ, MARIA LA PORTUGUESA,LOS ROMEROS DE LA PUEBLA, LA ZARZAMORA Y MAMMY BLUE estuvieron 19 DIAS Y 500 NOCHES entonando UN LAMENTO BORINCANO. JULIO IGLESIAS, BESO A BESO, con su BAMBOLEO enamoró a una MORENA, a GWENDOLINE y a NATHALIE. Ayer en Carabanchel EL CHICO DE LA ARMONICA, MIGUEL RIOS y POPOTITOS bailaron con los presos EL ROCK DE LA CARCEL Una MALAGUEÑA SALEROSA, vestida con TRAPOS VIEJOS cosidos con HILOS DE SEDA entró en el CAFE DE CHINITAS y bailó LA DANZA DEL FUEGO Despues de tomar un TEQUILA, PEREZ PRADO y PEDRO INFANTE leyeron la CARTA A EUFEMIA que habia escrito PATRICIA CARLOS VIVES con su PEDAZO DE ACORDEON que había comprado con AQUELLOS DUROS ANTIGUOS tocó UNA ABSURDA CANCION DE AMOR, estuvo en el JARDIN DEL OLVIDO, pasó muchos dias MOLIENDO CAFE, se enamoró de ADELITA, su amigo ZORBA EL GRIEGO le dió varios BESOS DE JUDAS y terminó en la carcel siendo el PRESO NUMERO NUEVE DE SANTIAGO VENGO, ESTE ES MI PUEBLO, CIELITO LINDO; ACERCATE MAS ,AQUI SE HABLA DE AMOR TRES VECES TE ENGAÑE, RATA DE DOS PATAS, BORRACHITA, MALA MUJER, ME PIERDO EN TU FOTO; ahora ESTOY EXILADO EN EL LAVABO como UNA CRUZ DE MARIHUANA…..SOY MINERO…¡¡VIVA ZAPATA!!

REGRESION

Hai cousas que semellan ser mentira…unhas son e outras non; e o mesmo coma cando dicimos se pican os pimintos de Padrón, polo visto uns si e outros non…

Comezou a ler naquel libro que lle prestrara un amigo, era un chisco raro o devandito libro, falaba de Hipnose e Regresión; polo visto podías ir para atrás na túa vida,tanto..tanto que podías chegar a cando naciches e ainda moito mais, ata chegar a outras vidas..estaba lendo e cavilaba que eran contos dos vellos de antes, non pagaba a pena darlle creto; canto mas lia mais mentira lle parecía. Sentía que lle pesaban as pálpebras, os ollos ianselle pechando e sentía tanto sono coma gana de comer cando levaba catro días sen facelo; dentro da súa cabeza ollou duas fotos: unha era de arestora e a outra de cando tiña vinte anos. ¡Miña naiciña que escarallado estaba!, agora tiña pouco pelo, e por riba era branco, as orellas coma as dun elefante, a nariz tan grande coma a do soneto de Quevedo, o pescozo.. semellaba que lle cortaran un anaco, o bandullo saialle por fora da chaqueta…Cada segundo que pasaba ian aparecendo mais imaxes, cada vez era mais novo, cantas mais aparecían mais estragado semellaba estar; de supeto escureceu, foi coma se se fixera noite pecha, sinteu coma lle zorregaban unha patada nos cadris, tanta foi a dor que tivo que lle escintilaron os ollos e mirou un home que dicía: -Este carallo de can xa volveu a comer os chourizos. Coxeando botou unha carreira, meteuse no palleiro, e ali quedou a dormir rabiando de dor…non soubo canto tempo estivo; cando espertou tiña o libro diante dos ollos, semellaba coma se quixera pasar a folla.. sentía tal dor de cadris que se levantou, achegouse a cama coa idea de deitarse; botoulle unha derradeira ollada o que estaba lendo e dixo: -Non se pode ler tanto tempo seguido… remata un desfeito..

CASTAÑAS

As castañas saen dos ourizos
hai bestas que son castañas
¿saen as bestas castañas dos ourizos… ?
¿….. ?

A DERRADEIRA CARTA

Remexendo no arquivo atopei esta carta; unhas das moitas que andaban de man en man naqueles tempo de estudiante

Acarón do cadaver dun suicida atopouse esta carta Señor Xuiz: Non lle bote a ninguén a culpa da miña morte; quiteime a vida porque se sigo vivindo neste mundo non sabería quen son. Verá vostede, Sr, Xuiz, tiven a desgracia de casar cunha viuva, esta tiña unha filla. O meu pai, para maior desgracia, era viuvo, namorouse e casou coa filla da miña muller, de tal xeito que a miña muller viña sendo a sogra do meu pai; a miña fillastra converteuse na miña nai, eo meu pai o mesmo tempo era o meu xenro. O pouco tempo a miña madrasta trouxo o mundo un home que era meu irmán, pero por otra banda, era neto da miña muller, de tal xeito que eu era o avó do meu irmań. Pasado un tempo, a miña muller trouxo o mundo un home, que por ser irmań da miña madrasta era cuñado do meu pai e tio do meu fillo. A miña muller era sogra da súa filla, e eu son o pai do meu pai, e o meu pai maila súa muller son fillos meus. O meu pai e o meu fillo son irmańs, a miña muller é a miña avoa xa que é a nai do meu pai, e ainda por riba eu son o meu avó. Sr, Xuiz: Voume deste mundo porque non son quen de saber quen son. Non me da vergoña dicilo…….canto mais leo a carta mas traballo me custa entender o barullo que tiña coa familia…..entendo que o bo do home estivera anguriado.