TRIUNVIRATO ?

Unha vez era un sitio que lle chamaban Pontus Veteris, había moita, moita xente; había tres cidadáns que querían mandar mais ca todos xuntos; Miguel Anxo dicía: Pontus Veteris ciudad pensada para ti, Tareixa dicía: xuntos faremos mais, e o tal Telmo dicía: confianza e futuro. Eles xa sabían un chisco do que era mandar: Miguel Anxo mandara oito anos axudado por Tareixa, Telmo viña de mandar nun sitio a carón do mar. Pasaran catro anos e lembraronse de que tiñan que facer un campionato para ver quen volvía a mandar. Cada quen falou cos seus amigos; entre todos escolleron coma dia para xogar o 28 de maio do 2007; todos estaban moi ledos, cada un botaba contas de cantos goles ia meter, todos coidaban que ian gañar por unha morea deles. Amañeceu o día 28 coma moitos outros días; os tres sabían o que desxeban, pero ningún sabía o que pasaría. A xente do pobo case toda sabía a quen quería, non sendo algúns que souberon a ultima hora que había un campionato e ainda non sabían moi ben quen xogaba. Escolleron unhos cuantos locais e chamaronlle “colexios electorais”, a xente entraba neles, pero non ia a estudar; escollían uns papeis cheos de nomes, habiaos de mais de tres castes, escollían o que mais lle gustaba e metianos nunha urna; a eso das oitos da tarde xa non deixaron entrar a ninguén, e pecharon as portas; nun deles oubin a un home que debía de saber latín e dixo:”alea jacta est”, que disque ven a ser algo asi coma: “a sorte está botada”. Ata ven entrada a noite non se soubo quen gañara, uns e outros andaban a dicir os resultados que eles coidaban que ian a sair; o primeiro todos gañaban, despois uns foron gañando mais e outros menos. O remate foi cando se soubo os goles que metera cada un: O tal Telmo metera doce; mecagoendiola dixeron Tareixa e mailo Miguel Anxo, se xuntamos os nosos goles temos trece e fodemos a Telmo; asi o fixeron e dixeron que gañaban eles xa que tiñan trece. Telmo dicía que tiña que gañar porque fora o que mais goles metera, Tareixa e mais Anxo dixeronlle que o regulamento do campionato deixaba xuntar os goles dos que tiñan menos, e se xuntaban mais cos que tiña o que gañaba, daquela gañaban eles. Telmo tivo que calar. Tareixa dixolle a Miguel Anxo que mandara él porque tiña mais goles, pero como somentes lle levaba un tiñan que xogar a: “ti dasme unha cousiña a min, e eu douche unha cousiña a ti”. Asi estiveron xogando todo o mes de San Xoan e ainda están xogando no mes de Xullo, non hai maneira de que a un lle gusten as cousas que lle da o outro, nin a o outro as que lle da un. Miguel anxo quixo poñer as cartas boca arriba e xuntouse con Tareixa e malo Telmo, quería facer unhas cousas que lle conviñan. Telmo dixo que de ningun xeito; Tareixa dixo que namentras non remataran o xogo de “ti dasme..a ti”, non había nada de que falar. A xente que estivo seguindo o campionato xa comenza a cansar, hai moitos que din que non sería mala cousa coller as mellores promesas de cada un e xuntalas nunha saqueta, darllas os tres para que as lean, e dicirlle: aqui tedes o que hai; se fostes a escola tedes que lembrar que os romanos xuntaronse por duas veces tres e tres para mandar, de principio non lles foi mal de todo, pero a cousa non rematou ben. A ver que facedes, ou vos xuntades, ou só vai mandar un polo carallo. Facede como vexades; dentro de catro anos se cadra tirades polos pelos por non facer o que tiñades que facer…

UN HOME CHAMADO CABALO

Benquerida Carme teño que dicir que cada día sinto mais admiración por ti, hoxe decateime que non e moi doado levar para diante unha cousa coma Cine de Barrio. Verás, estiven a ollar as fotos que teño gardadas no ordenador; hai moitas, hay moreas..algunhas non me din nada e outras non sei que é o que me queren dicir, no medio de todas elas atopei este fermoso cabalo..tan axiña coma lle botei o ollo sentín un suor frio, sentín coma se me estarricaran o corpo, por riba unha corda atada o pescozo, polos pes un penedo grande, tan grande coma unha casa; o meu corpo non tiña acougo; a mitade semellaba querer ir canda o pescozo e a outra mitade tiña o desexo de ir coa pedra; unha corda turraba para riba e a outra faciao para abaixo…semellaba estar metido no medio dun soño;¡estaba ollando un cabalo que se ia afogar guindandose ao rio cunha pedra atada o pescozo!…¡non podia ser certo!…¡aquilo non podía ser un cabalo suicida!; non, non..estamos nos carnavais e isto seguro que era un home que se visteu de cabalo; ¿ou seria un cabalo que se quixo disfrazar dun home que se ia suicidar?..¿ou seria un cabalo que comeu un home cunha pedra atada o pescozo?, ¿ou sería un cabalo que pasaba por ali e alguén atoulle unha corda cunha pedra para que non fuxira?..¿ou sería un home que se quixo suicidar dentro dun cabalo?.Xa non sabía que cavilar, Carmiña, xa non sabía nada, xa case non sabia o que ia facer…. De supeto lembreime de ti; de cando en vez non sabes que dicir, trabucaste e dis cousas que fan que a xente se escaralle coa risa; hai quen di que o fas adrede, os que che teñen envexa; a xente que che quere ben din que ti es así; eu estou cos que din que ti es asi; ca historia do cabalo decateime que a miudo non sabes que dicir nin que facer e tes que deixar que as cousas saian o seu aire; de cando en vez as palabras que estan amontoadas nos miolos, de calquera xeito, poñense o carro e saen pola boca coma se foran ben guiadas, ata din cousas con algo de xuizo. Grazas Carme.. por ti lembreime de Cine de Barrio, lembreime do que eu queria facer: escribir algo no meu cine; teño que dicir que o meu cine non ten nin un anaquiño da popularidade que ten o teu, o meu e moi pobriño, e deses de andar pola casa…Non tiven coraxe a chamarlle Cine de Barrio, coidei que sería un roubo, puxenlle o nome de Cine na Rua e Novas. Grazas Carme unha vez mais, xa non sinto anguria polo cabaliño..agora decateime do que había naquela foto.. ¿sabes que ollei miña rula?..Pois… voucho dicir: unha pelicula; en castelán dinlle: UN HOMBRE LLAMADO CABALLO.

QUE NOITE A DAQUEL DIA

Venres pola noite…hora sen precisar….seis razóns para non saber cando comeza o sabado. O tempo deixa de ter medida, ¿será venres?…¿será sábado?….Podía ser un día calquera: pero QUE NOCHE  LA DE AQUEL DIA.

A MALA EDUCACION

Onte na TV ollei unha escea que me fixo lembrar do Retrato de Dorian Grey,  non lle atopaba moito xeito de primeiras, coidaba que estaban os papeis un chisco cambiados: quen aqui figura ten que ser Dorian Grey; o seu retrato, sen dubida, e o que apareceu na TV comportandonse dunha maneira moi pouco elegante cun dos seus colaboradores, que o pecado mortal que estaba a cometer naquel intre era procurar que o candidato dera unha boa imaxe….o pobre do home perdeu o tempo e con bastante seguridade tivo que lembrase, coma min, e quizais coma moitos mais do filme, LA MALA EDUCACION.polo titulo non polo tema

AS ROIBAS

Estás mazás quizais foran de Dorvisou, ou de Arnego o de Xosdedo…podían ser de calquera aldea de por alí; non foron sempre roibas coma agora, antes eran algo amarelas e moito maisflacas. Un día oubiron falar a unhos mozos, da casa onde elas naceran; sentironlle dicir que foran o cine das Cruces e ollaran unha pelicula que se chamaba: LOS CABALLEROS LAS PREFIEREN RUBIAS. Tanto lles gustou o que dician os rapaces que falaron cun home que facía inxertos, falaron moito…moito..tanto falaron que acadaron que o bo do home fixera delas unhas boas mozas coma as da pelicula..

ESCALA DE VALORES

En La Voz de Galicia del 23 de enero del 2005 aparece un comentario  titulado ESCALA DE VALORES. Después de un pequeño análisis he llegado a la conclusion de que se podía decir lo mismo usando solamente algunas palabras.

La firma de Cascos es papel mojado.Carece de valor legal, dijo la ministra de Fomento. Tiene razón. El valor legal de los acuerdos del que se va del Gobierno se lo quita o  se lo pone el que llega. Sea un protocolo  o una decisión del Consejo de Ministros. El trasvase del Ebro estaba en obras cuando se paralizó, porque también le birlaron su valor legal. El que manda decide qué es y que no papel mojado. La ministra debe padecer un déficit emocional que le impide  percibir el valor moral de los compromisos  que le arrancó Galicia al anterior Gobierno por su magnifica gestión en la primera marea negra del siglo XXI. ¿Hace falta otra? La firma Carece de valor legal  El que se va  se lo pone el que llega decide qué es y que no papel mojado  un déficit emocional impide  percibir el valor de los compromisos

FALTAN DIAS

¿ Que pasou en Roma o seis de outono do ano 1582 ?

Pois a verdade e que non pasou nadiña…nadiña.. Veño de ler ahora mesmo, nun suplemento da revista Muy Interesante do ano 1993, unha cousa que me deixou sorprendido  porque  descoñecía o motivo polo que fora un día tan tranquilo. Por decreto do Papa Gregorio XIII deixouse de usar o calendario juliano, posto por Julio César no ano 46 antes de Cristo; o Papa implantou o calendario gregoriano e polas boas  pasou do día 4 o día 15…fixo desaparecer dez dias da Historia.. ¡ Ogalla se poderán facer desaparecer da Historia do Mundo todolos días nos que se fixeron cousas malas…! se abondara con borralas do almanaque..¡que doado era facer un Mundo mellor!.

EU NOS SON SUPERSTICIOSO PERO…

As supersticions están co home dende que este apareceu no mundo

Remexendo nos recordos que gardo dende o pasado século atopei unha revista de  "Selecciones del Reader’s Digest" do mes de abril do ano 1971; nela fálase da cantidade de manías que temos os seres humáns, ainda que algunhas cambearon cos tempos; por exemplo ó número tres durante séculos atribuíanselle poderes místicos: significaba a vida mesma, por haber tres persoas nun nacemento: o pai, a nai e o fillo; o tres tamén e importante na relixión, somentes abonda con lembrarse do misterio da Santisima Trinidad; os paganos tamén vían o tres no mar, na terra e no ceo. Nos tempos actuais o tres e tido coma un número de mala sorte, polo visto e maldito dende que San Pedro negou a Jesús tres veces. O 13 e sinalado coma o peor de todolos números, nalgúns paises ainda se ten por mais malo cando ó 13 é venres; polo visto o Almirantazgo británico quixo amosar que ese día era coma outro calquera: mandou poñerlle a quilla a un barco nun venres, bautizouno co nome de Friday (venres), botarono un venres, comezou a navegar un venres e o capitán que o mandaba tamén se chamaba Friday (venres)…O barco e toda a xente que ia nel perderonse e xamais se soubo que fora deles…. Eu non son inimigo dos venres nin lle teño medo, nin tampouco unha teima especial…pero coido que hai que ter ollo con eses venres que non queren ser coma eses outros nos que non pasa ningunha cousa mala…

CARROÑAESTAFAS

No pierdas de vista este número de teléfono.Es sospechoso. si es alguien que reparte paquetes..menuda jeta..te cobra para que le des tu domicilio correcto…a cambio te entrega un paquete sin cobrarte nada   806 466778

Saliéndome de lo habitual escribo en castellano para que los que lean esto sepan de que estoy hablando y no tengan que esforzarse en compender el gallego. A la hora de la comida suena el teléfono, acude mi mujer, y se oye una agradable voz  femenina. Señorita-Buenas tardes…¿hablo con la casa de la familia xxxxx yyyyy? Mi mujer-Pues si…dígame. Señorita-Mire…hemos recibido una carta dirigida a Vds pero trae mal la dirección y… Mi mujer- ¡¡ah !!…una carta..si venía mal la dirección pero ya la hemos recibido…nos la entregaron el lunes ( se da la casualidad de que mi hija estaba esperando un papel importante y fue a parar a un par de sitios  antes de llegar a sus manos). Señorita- Si pero esta carta se ha recibido hoy..mire Vd le voy a facilitar un número de teléfono al que ha de llamar preguntando por la carta número 208..tome nota: ocho cero…seis cuatro…seis seis…siete siete ocho. Llame Vd. ahora mismo y se la llevarán a su domicilio sin coste alguno. Muchas gracias..buenas tardes. Oído el tal mensaje, y dada la circunstancia de que mi hija está de viaje, cabía  pensar que fuese una carta que ella estuviera esperando; todo parecía normal..vamos a llamar a ver de que se trata; al finalizar de marcar el citado número una voz advierte de que el coste de la llamada será de un euro y no se cuántos céntimos….a mi mujer se le encendió una lucecita y mirando el número con el que trataba de comunicar se dió cuenta de que empezaba por 806; colgó como si se hubiera quemado la mano.. y a ambos nos entraron ganas de coger por el cuello a la dulce voz y retorcerselo hasta que recitara de memoria los números de teléfono a los que ha llamado desde que  prostituyó su voz, para llenarle los bolsillos al chulo de turno, que se dedica, no se si dentro de la legalidad, a robarle el dinero a las personas incautas que tienen la desgracia de contestar a los tan carroñeros telefonos 806 y otras ramas parecidas Este es un hecho real…palabrita del Niño Jesús…no es ficción. El modus operandi es tal cual cuentan los enlaces.

INCRIBLE

MUY INTERESANTE El Libro de lo increible

Remexendo nos papeis atopei un libriño do ano 1991 que viña coa  revista MUY INTERESANTE. Son cousas que semellan incribles pero segundo  a revista son certas. AS NAIS da tribú dos pondos de Sudáfrica están desexando que os seus fillos se casen con tantas mulleres como poidan, desta maneira as  acabadas de casar son escravas da sogra NAS ILLAS MOLUCAS, arquipélago de Indonesia, a caza de cabezas só se pode facer por detrás, se o cazador  olla a cara da víctima, matalo sería un asasinato. ALGUNS OFICIOS fora da lei na España  do século XVII, na xerga daquela, eran: GRUMETE ( ladrón de casas con  escada ), DEVOTO ( ladrón de petos nas igrexas ), APOSTOL ( especialliste en ganzúas  ),  CAPEADOR  (  ladrón de capas na rúa  ),  y  JACARO, JAQUE  o RUFO (  matón ou asasino a  soldo  ). GEORGE EASTMAN, fundador da empresa Kodak,  aborrecía que lle fixeran retratos. O REY ISMAIL de Marrocos, que viveu no século XVII, polo visto tivo 1.056 fillos. ROY SULLIVAN, gardabosques norteamericano, en toda a súa vida caeronlle chispas unhas sete veces. Ningunha delas o matou. Sullivan matouse dun tiro no ano 1983. NO ANO 1879, en Ferrol, as térmites comeron enteiro un barco de guerra. AS CEBRAS non son brancas con raias negras, son negras con raias brancas.