MANIAS

LAS REGLAS DEL JUEGO SON: El primer jugador de este pasatiempo inicia su mensaje con el título “5 extraños hábitos tuyos”. Las personas que son invitadas a escribir un mensaje en su respectivo blog a propósito, de sus extraños hábitos, deben también indicar claramente este reglamento. Al final, debéis escoger 5 nuevas personas e indicar y añadir el link de su blog . No olvidéis dejar un comentario en su blog diciendo”Has sido elegido” y dices que lean el vuestro.

El amigo Acedre me metió en este juego…Voy a poner las cinco manias que considero mas extrañas; a continuación intentaré implicar a otros cinco …espero que se lo tomen con buen humor. Ahi van mis supermanias: 1.- Me gusta leer el periódico empezando por la última página 2.- Nunca leo las noticia de fútbol. 3.- Me atrae pasar por debajo de una escalera. 4.- Al hacer un análisis de sangre tengo que ver como me pinchan. 5.- Cuando cierro una puerta siempre empujo con la mano. Los cinco presuntos implicados son: Roberto Zucco Arroutadas Hang Tucker Che Caribe La Caja de los Hilos

GRACIAS A TOD@S

TERCEIROS PREMIOS ANUAIS as mellores Bitacoras do 2004

Hai un refŕán galego que di: E de ben nacidos ser agradecidos Teño que dicir que levei unha sorpresa, agradable sorpresa porque non dicilo, o saber que o meu Blogomillo "Costa dos Arrieiros" foi elexido como o mellor escrito en galego; moitas gracias a todolos que tedela culpa de que iso fora dese xeito. Eu coido que son unha persoa humilde, e teño que recoñecer que hai outros Blogomillos en galego que son de moita calidade…a verdade e que xamais pasou pola miña cachola que puidera levar un premio por algo que fago, non por competir, fago por facer amigos, e porque paso ben contando as miñas lembranzas de neno, outras trapalladas que se me ocorren, e porque me gusta andar a escarevellar como fan as galiñas….o que vou tentar e non desfacer coas patas o que faga co pico…ese é o problema das galiñas…Lembrome do que dicían os que a min me parecían vellos, cando eu era neno; cando alguén facía algunha cousa que a outras persoas non lle parecían moi axeitadas, dician: …  de vello gaiteiro….non sei se vou para gaiteiro…pero para vello non teño ningunha dubida…. Os meus parabens a todolos premiados

O BURRO FLAUTISTA

Esta fabulilla, salga bien o mal, me ha ocurrido ahora por casualidad.	En la flauta el aire se hubo de colar, y sonó la flauta por casualidad.
Cerca de unos prados que hay en mi lugar, pasaba un borrico por casualidad.	«iOh! dijo el borrico, ¡qué bien sé tocar! ¡Y dirán que es mala la música asnal!»
Una flauta en ellos halló, que un zagal se dejó olvidada por casualidad.	Sin regla del arte, borriquitos hay que una vez aciertan por casualidad.
Acercóse a olerla el dicho animal, y dio un resoplido por casualidad.

Tomás de Iriarte escribeu moitas fabulas o longo da súa vida, nesta contanos o que lle pasou o burro que fixo soar unha flauta. O pobre do burro non está dacordo co que dí Tomás… él non tocou a flauta por casualidade..Tomás nunca soubo que o burro que saía na fábula era o mesmo que os irmáns Grimm coñeceran nun dos concertos que daban os musicos de Bremen….

A VIVENDA

No mes de abril deste ano houbo un pequeno ruxe ruxe…polo visto alguén dixo que os españois podiamos ter vivendas de vintecinco metros cuadrados; eso si: sitio para lavar a roupa..andar polos pasillos e outras cousas farianse fora da casa, serían de uso comunitario..
Polo visto non e unha cousa tan estraña, nos paises nórdicos xa fai moito tempo que hai  casas deste xeito ,segundo dixo a ministra da vivienda; así de supeto coidei que non era nada doado, pero dando un paseo pola horta da miña sogra olleí duas esceas que me fixeron cavilar e a dubida comezou a darme voltas pola miña cabeza. Os caracois xa fai millóns de anos que arranxaron o problema da vivienda, tan ben o fixeron que acadaron ter casas mais pequenas cas que dí a ministra, cando nacen xa teñen o seu fogar posto o lombo, o facerse meirandes non teñen problema, a casa vai medrando canda eles; os vintecinco metros xa sería moito para eles.
Se os caracois acadaron ter vivenda dende que nacen…¿por qué o home non o pode facer tamén?. Nos tempos en que España foi a reserva espiritual de Occidente os nenos naciamos con unha cartilla de aforros aberta na Caixa Postal…¡que magoa!..¡como se perden as boas costumes dos malos tempos!….

OUTRAS VOCES…

¡Neno chama polo cán!
¡Avó, avó o cán matou unha galiña!
¡Botadelle de comer a eses porcos antes que rillen o maseiro!
Compre ir por un feixe de toxo…hai que darlle de comer as bestas.
¿Onde vai o neno?..compría que fose a taberna de Vitorio do Couto… case non temos gas para o candil.
¡Xuntade esa carocha!..hai que facer un xergón para o rapaz…agora xa pode durmir nunha cama grande coma as dos homes..¿non si, neno?.
¡Se non lle botades un pouco estrume na corte deses porcos…ainda han de morrer enterrados no esterco!..
Guau, guau, guau….Miau,miau, miau.
Tiña aceso o magnetofono e estaba escoitando o piar dun paxaro que gravara un día na miña aldea…de supeto comezei a oubir todas esas voces que mesmo semellaban estabar a falarme…sentín unha gran ledicia: coñecín a voz do neno,¡¡era eu!!…as outras tamén as fun coñecendo cada vez que as volvía a escoitar…erán as de meus avós….meus tios..meus país…os cans…os gatos….todo me soaba a Dorvisou…