O HOME DO SACO

Lembro cando era neno o medo que me metián no corpo o dicirme que se non era ben guiado viña O Vello, ou Home do Saco ou o lobo e escapaban conmigo…me cago en diola; todos eran o mesmo: vellos , mozos, vellas e mozas, todos, todos, todos tiñan gana de facer chorar aos nenos. Eu o Vello non lle tiña moito medo, meus bisavós eran vellos e xamais andaron a roubar rapaces. O lobo tampouco, os meirandes dicían que o que lle gustaba eran as ovellas; xa que na nosa casa había algunhas, cando viñera somentes tiña que dicirlle onde estaban e que fora comendo namentras eu fuxía; daquela nas aldeas, como non había onde comprar contos, non sabía o que lle pasara a Caperuchiña Vermella. O Home do Saco era o que facía que eu fora ben guiado. Eu cavilaba e cavilaba do xeito que farían para chamalo, cheguei a pensar que de seguro que lle mandaban aviso polo coche de linea. Fun medrando e esquecin o lambón do Home do Saco; pero vaites que antonte atopei nunha rúa de Pontevedra un letreiro onde poñia o telefonol;¡carallo!, dixen para min, como agora hai moitos mais rapaces puxo o negocio o día…pero o moi cabrón, para que os nenos non saiban que os leva, dí que traballa no reciclaxe…