QUERES FIADO ?

Este retrato fixome lembrar unha tenda que houbo en Pontevedra, fronte a antiguo Xulgado; era pequerrecha, cunha porta un chisco estreita, na que tan so meter o nariz os ollos batían cunha morea de xamóns que penduraban do teito. Se a fame que tiñas non era moi grande podías mercar un pouco xamón e levalo para a a casa; se era grande so tiñas que pedir que che meteran nun anaco de pan unhas rebandas daquela febra, e que che botaran un vasiño de viño para que esbarrexera mellor pola gorxa.
Despois de meterlle unha boa dentada batianche os ollos nun letreiro que dicia:

Si doy a la ruina voy
Si fio pierdo lo mío
Si presto al cobrar molesto
Para evitar todo esto
ni doy, ni fio, ni presto

Despois de comer había que pagar; o pobre tendeiro viña a dicir de que xeito non tiña facer para que todo o mundo se levara ben con él. Aqui atopei unha Web que che pode botar unha man para que te lembres de algo que che pasou en algures.

MOI BIEN MOI BIEN…

Cando deixas de camiñar a catro patas, ou sexa cando non vas no coche, tamén tes problemas para moverte. Antes as beirarrúas eran para a xente, pero como hai tanto coche os peóns temos que ter solidaridade e deixamos, se non é polas boas é polas malas, un anaquiño do noso camiño para que os que non queren gastar os pés poidan levar a vida mais tranquila. Poño todo esto porque na Rede fun bater cunha páxina que se chama aparcascomoelculo. Hai xente que aparca coma o cú, outros aparcan como lle sae do cú; a cousa do caso e aparcar. Para todos eses insolidarios foi feito este sitio; non deixes de facerlle unha visita. Quizais aprendas o xeito de dicirlle o que non hai que facer.