Eu, Ti, El…

Pois non, non se podía dicir dese xeito. Despois de algunhas noites escuras e longas, un día pola mañán cediño correuse a nova que non se podía dicir: Eu, Ti, El, Nos, Vos e Eles. Polo visto era unha vergoña ver rapaces pequenos, maiormente nas aldeas, coa roupa rachada e con zocos cheos de bosta falar dese xeito. De primeiro semellaba un conto, pero pouco a pouco decatamonos que nono era; tivemos que ir a escola e a mestra mandabanos dicir: Yo, Tu, El, Nosotros, Vosotros, Ellos. Os meirandes seguian falando coma antes; para que non deixaran de traballar tiñamos que ser os pequerrechos os que lle ensiñabanos a dicir Eu,Ti…doutro xeito; seica era “hablar castellano”. Cando chegabamos a casa xa non sabiamos se Eu era Yo, se Tú eras Tí, se Nos eramos Nosotros, ou se Nos eramos Vos. Decataime do mal que nos sentiamos cando ,sendo xa grande, un día sentín a un tal Uxío que contaba contos. Dicía que unha vez sentira petar na porta da súa casa, preguntou quen era e dixeronlle: Yo; abreu a porta, e mecagoendiola resulta que era El. E agora digo eu se foras Ti o que petaras tamén ias dicir Eu cando che preguntaran quen eras; o que contaba o conto volvería dicir: mecagonodemo era El o que petaba. Se os que petaran dixeran: somos Nos; o do conto cando abrira a porta seguro que ia dicir: mecagendiola, agora son Eles…

TRIUNVIRATO ?

Unha vez era un sitio que lle chamaban Pontus Veteris, había moita, moita xente; había tres cidadáns que querían mandar mais ca todos xuntos; Miguel Anxo dicía: Pontus Veteris ciudad pensada para ti, Tareixa dicía: xuntos faremos mais, e o tal Telmo dicía: confianza e futuro. Eles xa sabían un chisco do que era mandar: Miguel Anxo mandara oito anos axudado por Tareixa, Telmo viña de mandar nun sitio a carón do mar. Pasaran catro anos e lembraronse de que tiñan que facer un campionato para ver quen volvía a mandar. Cada quen falou cos seus amigos; entre todos escolleron coma dia para xogar o 28 de maio do 2007; todos estaban moi ledos, cada un botaba contas de cantos goles ia meter, todos coidaban que ian gañar por unha morea deles. Amañeceu o día 28 coma moitos outros días; os tres sabían o que desxeban, pero ningún sabía o que pasaría. A xente do pobo case toda sabía a quen quería, non sendo algúns que souberon a ultima hora que había un campionato e ainda non sabían moi ben quen xogaba. Escolleron unhos cuantos locais e chamaronlle “colexios electorais”, a xente entraba neles, pero non ia a estudar; escollían uns papeis cheos de nomes, habiaos de mais de tres castes, escollían o que mais lle gustaba e metianos nunha urna; a eso das oitos da tarde xa non deixaron entrar a ninguén, e pecharon as portas; nun deles oubin a un home que debía de saber latín e dixo:”alea jacta est”, que disque ven a ser algo asi coma: “a sorte está botada”. Ata ven entrada a noite non se soubo quen gañara, uns e outros andaban a dicir os resultados que eles coidaban que ian a sair; o primeiro todos gañaban, despois uns foron gañando mais e outros menos. O remate foi cando se soubo os goles que metera cada un: O tal Telmo metera doce; mecagoendiola dixeron Tareixa e mailo Miguel Anxo, se xuntamos os nosos goles temos trece e fodemos a Telmo; asi o fixeron e dixeron que gañaban eles xa que tiñan trece. Telmo dicía que tiña que gañar porque fora o que mais goles metera, Tareixa e mais Anxo dixeronlle que o regulamento do campionato deixaba xuntar os goles dos que tiñan menos, e se xuntaban mais cos que tiña o que gañaba, daquela gañaban eles. Telmo tivo que calar. Tareixa dixolle a Miguel Anxo que mandara él porque tiña mais goles, pero como somentes lle levaba un tiñan que xogar a: “ti dasme unha cousiña a min, e eu douche unha cousiña a ti”. Asi estiveron xogando todo o mes de San Xoan e ainda están xogando no mes de Xullo, non hai maneira de que a un lle gusten as cousas que lle da o outro, nin a o outro as que lle da un. Miguel anxo quixo poñer as cartas boca arriba e xuntouse con Tareixa e malo Telmo, quería facer unhas cousas que lle conviñan. Telmo dixo que de ningun xeito; Tareixa dixo que namentras non remataran o xogo de “ti dasme..a ti”, non había nada de que falar. A xente que estivo seguindo o campionato xa comenza a cansar, hai moitos que din que non sería mala cousa coller as mellores promesas de cada un e xuntalas nunha saqueta, darllas os tres para que as lean, e dicirlle: aqui tedes o que hai; se fostes a escola tedes que lembrar que os romanos xuntaronse por duas veces tres e tres para mandar, de principio non lles foi mal de todo, pero a cousa non rematou ben. A ver que facedes, ou vos xuntades, ou só vai mandar un polo carallo. Facede como vexades; dentro de catro anos se cadra tirades polos pelos por non facer o que tiñades que facer…

CARIÑO DE NAI

Eu non agarimo a miña mai. A miña mai non me agarima a min.

Eu agarimo a miña mai. A miña mai agarimame a min

Pica nas fotos