Costa dos Arrieiros

Pepe Penas lembra Dorvisou, terra..muiños..

ANTIGUOS ALUMNOS COLEGIO MANUEL PELETEIRO

Posted by pepe penas o Marzo 5, 2017

Alumnos curso 4ºB año 1957

Alumnos de 6º A curso 1958-1959

Este retrato e dos rapaces que no ano 1958 comezabamos o sexto curso do Bacherelato no Colexio Manuel Peleteiro de Santiago de Compostela. Sentin moita ledicia o dia que o atopei; pasaron tantos anos que xa non tiña ningunha lembranza del. Co desexo de que todos os que nel estamos lembremos aqueles lexanos tempos, poño este retrato. Lembro os nombres de case todos, de alguns teño dubida. se alguén se recoñece que se poña en contacto conmigo para darlle unha aperta virtual

Posted in As fotos falan | Etiquetado: , , , , | Leave a Comment »

TEXAS GIRL

Posted by pepe penas o Xullo 22, 2013

TexasGirlHola Texas Girl

¿Recuerdas ese nombre?…Claro que sí, como no vas a recordarlo; del todo imposible olvidar la primera vez que Lita y Pepe tuvieron la osadía de chatear contigo; esa palabrota nos sonaba a música estridente, a partitura compuesta por alguien con un oido fuera de punto. Sin embargo esa idea preconcebida desapareció de repente al ver que chatear tambien podía servir para escribir cosas con sentido, destinadas a alguien del que nos separaba un inmenso charco lleno de peces, de agua y de ilusiones hundidas; a bordo de muchísimos barcos salió,antes que tú, de esta “Tierriña” un nùmero de muchas cifras repleto de seres en busca de otros mundos que prometían una vida mejor; nuestra familia ha sido siempre una familia de emigrantes; nuestros genes están repartidos por el mundo que nos rodea, de esta Tierra salieron viajeros hacia Cuba, Argentina, Uruguay, Brasil, Venezuela, quizás Mexico e incluso muchos otros paises que no recuerdo o de los que no tengo constancia. Algunos de esos antepasados se integraron en sus nuevos puntos de llegada, allí echaron raíces y de sus troncos brotaron nuevas ramas que siguen creciendo. Tristes fueron los motivos que obligaron a los nuestros a dejar sus casas, familia y amigos; doloroso fue salir sintiendo como el hambre les empujaba para romper las cadenas que los hacían trabajar de sol a sol para hacer más ricos a los ricos. Por desgracia, esos tiempos oscuros, faltos de oportunidades, con perdida de derechos fundamentales como la salud, la vivienda y la enseñanza, empiezan a asomar la patita por debajo de la puerta. Algunos iluminados están intentado vendernos, por entregas, una novela escrita por un “cerebro” en la que pretenden hacernos creer que nosotros y tan solo nosotros somos los culpables del que el Pais vaya mal: Vamos demasiado al médico, pedimos becas para que nuestros hijos estudien; cuando no podemos desplazarnos tenemos la desfachatez de solicitar un coche oficial, entiendase ambulancia, para ir al médico; con lo fácil que resultaría que te llevaran en unas parihuelas, tus propios familiares o amigos, como se hacía en la mayoría de nuestros pueblos de la España profunda, oscura y falta de todo, incluso la dignidad estaba reservada a la clase dirigente. Hay que cortar por lo sano, es necesario mimar a la casta de privilegiados, hay que poner a su servicio coches de alta gama para hacer superviajes y acudir a reuniones en donde se le rinde pleitesia a un cinico al que se le llena la boca diciendo defender a todos los ciudadanos de su país; no deja de echarnos en cara que muchos millones de votantes le han dado patente de corso para hecer lo que le salga de las pelotas; a estas alturas de la pelicula tendría que ser consciente de lo encabronados que están esos millones de votantes que consideran que su voto le ha sido arrancado con vanas promesas y pintando un mundo como el de Yupi; debería aclararnos que de lo que trata es de mimar a su rebaño, promete terminar con la pobreza (eliminando a los pobres de varios plumazos, entiendase limitandole las oportunidades de desarrollarse y de cuidar su salud; parodiando a Sabina que decía que ser cobarde no valga la pena y ser valiente que no salga tan caro; algún ilustre “cerebro” ha tenido la gran idea de poner en práctica sus poluciones nocturnas de maldad calibrada; en un monologo autocomplaciente, sacando pecho y con la mirada oculta tras unas gafas más negras que sus proyectos, se dijo en voz muy bajita: yo y mis amigos vamos a hacer algo para que protestar salga muy caro y acudir a la Justicia no valga la pena . En fin Texas Girl, desde que me levanto a las siete de la mañana, no paro de darle vueltas a mi cabeza, todas las palabras que viven en el diccionario se ponen en fila; a veces salen verdaderos disparates, en otras ocasiones sale a relucir los genuinos disparates que otros son capaces de diseñar. A pesar de la distancia que nos separa, cada día estamos más contentos de la decisión que has tomado, nos alegramos infinito de que hayas encontrado con personas que te han dado la oportunidad de demostrar lo mucho que has sido capaz de colocar en esa “cabeciña” tan bien amueblada y que te hayan permitido demostrar lo que eres capaz de hacer. Llevo varios dias mirando esta foto, no se cual es el secreto, pero las imagenes hacen brotar un tropel de palabras a las que tengo que controlar para que salgan en el orden correcto y digan algo que tenga sentido. Como dijo aquel astrounata del Apolo XIII: Houston tenemos un problema ( en realidad parece ser que dijo “We’ve had a problem” en lugar de” we have a problem”). Bien, digamos: Houston, hemos tenido un problema; pero ahora ya no lo tenemos. Estamos encantados de que esa tierra haya acogido a nuestra querida y admirada “Texas Girl”. Amigo lector, Texas Girl seguramente resultará desconocida para ti; pero, creeme, realmente existe, como decia Descartes: pienso, luego existo; pues bien: ella piensa, luego existe. Todo lo que “presuntamente” está aquí escrito, es lo que siente un padre que un día se levanto mas temprano de lo habitual y dió libertad, no vigilada, a su imaginación; no intentes ver lo que no está escrito, si te atrevieras o atrevieses a hacer volar tu imaginación seguramente acabarías asustàndote de tus propios pensamientos.
Texas Girl, Lita y Pepe cada día que pasa te quieren más; estamos muy orgullosos de ti. Te queremos más que ayer, pero menos que mañana.

Posted in As fotos falan | Etiquetado: , | Leave a Comment »

OFICIOS

Posted by pepe penas o Febreiro 12, 2013

CATASTRO DE ENSENADA.PARROQUIA DE SAN THOME DA YNSUA.ANO 1753

Lista y relación jurada de los Oficios, de Jornales, Yndustrias y utilidades de la feligresía de San Thomé da Ynsua Cotto de San Justo quedamos Bartolome do Souto, Mayordomo Pedaneo de ella y sustituto de Juez, Pedro Sanchez y Simón de Asorey, Peritos del Pueblo, y Don Diego Jacintto de Arias y Corral nombrado de oficio por parte de S.M. asimesmo de las utilidades y cargas del Común laque hes enlamanera siguiente=

Sisero y Escribano

Antonio Sanchez de Lareu, sisero de las dos tabernas da Pedra do Couto y Vilanoba, le regulamos por esta razón de utilidad cada año seiscientos reales vellón= y por ser escribano le regulamos de utilidfad cada año dos mil reales vellón.

Taberneras

Dominga de Orza tabernera de la taberna dela Pedra do Couto le regulamos de utilidad cada año ochenta reales vellón. María Trancheira tabernera de la taberna de Vilanoba le regulamos de utilidad por estta razón sesentta realesvellón cada año

Estanquilleros

Manuel Mendoza en compañía de Marcos Fernández su suegro al qual le regulamos de utilidad cada año cincuenta reales de vellón.

Arrieros de vino

Thomas Pedreira con cinco caballerías. Pedro López con otras cinco en compañía de Pablo Souto su tío.Manuel Lareu con quatrro caballerías.Lorenzo de Souto con seis caballerías.A losquales le regulamos de utilidad cada año por cada caballería cientto y quarenta reales vellón.

Zapatero y curttidor

Pedro Torreiro por ser zapatero le regulamos de jornal eldía que trabaja tres reales con comida y sin ella quatro= y por ser curttidor le regulamos de utilidad cada año quinientos reales de vellón. Y en el oficio de zapatero se ocupará seis meses al año y lo restante como labrador y curttidor.

Zapateros

Thoribio de Penas, Andrés Prietto.Le regulamos de jornal el día que travajan tres reales con comida y sin ella quattro y se ocuparán en este oficio seis meses al año y lo restante como labradores.

Sastres

Agustin de Pousada, Joseph Fernandez, Miguel Fernández en compañía de SebasttiánFernández su hermano. Joseph Ferreiro en compañía de Thomas Ferreiro su hermano. A los quales le regulamos de jornalel día que travajan dos reales con comida y sin ella tres y se ocupan enestte oficio seis meses del año y el resto como labradores, aexcepción delos que están en compañía deotros que a estos no le señalamos utilidad.

Carpinteros

Eugenio Lareu, Lucas Zapateiro. A los quales le regulamos de jornal el día que travajan dos reales con comida y sin ella tres. Manuel de Parada le regulamos de jornal el día que travaja real y medio con comida y sin ella dos, y ocupa en este oficio seis meses al año. Andrés de Ottero en compañía de Thomas su padre al qual le regulamos de jornal el dia que travaja dos reales con comida y sin ella tres. Fernando de Brocos en compañía de Cayetano de Brocos su hermano, le regulamos de jornal el día que travaja dos reales con comida y sin ella tres.y los que esttan de por si se ocuparán en estte oficio seis mesesdel año, y el resto como labradores, y los que esttán en compañía de ottros noles señalamos tiempo

Texedores

Juan Torreiro en compañía de Cayettano Torreiro su padre. Diego de Asorey, Hegidio Torreiro. A los quales les regulamos de jornal el día que travajan dos reales con comida y sin ella tres, y se ocuparán enestte oficio seis meses del año, y el resto como labradores aexcepción de Juan Torreiro que no le señalamos tiempo por esttar en compañía de su padre.

Herrador

Marcos Fernández por ser herrador le regulamos de utilidad cada año quinientos reales vellón cada año= y tiene en compañía a Manueñl Mendoza su yerno.

Pedreros

Cayettano Blanco, Gregorio Zapateiro en compañía de Marcos Zapateiro su padre, Andrés de Souto, Andrés Fijó. A los qualres regulamos de jornal el día que travajan real y medio con comida y sin ella dos y medio, y seocuparán en estte oficio seis meses del año y el resto como labradores, aexcepción delque esttá en compañía de ottro que aestte no se señalamos tiempo.

Zerero

Pedro Botana al qual le regulamos de utilidad cada año seiscientos reales vellon=Perciben los vecinos deestta feligresía de Antonio Sáńchez de Lareu Escribano y Sisero, doszientos treita y un reales vellón cada año por las dos Tabernas da Pedra do Couto, y Vilanoba, quelettienen arrendado, que aplican para ayuda de satisfazer las Cargas ¡…?=

Cargas del Común

Pagan los vezinos de esta dicha feligresía por razón de Alcabalas ciento treintta y quatro reales y quinze maravedís= De Zientos cienttto y sesenta y tres reales y diez y siete maravedis=De Carnes quarenta y un reales y diez y ocho maravedís=De Sisas, doscientos y diez y nuebe reales=De Servicio hordinario y extahordinario ciento y veinte y seis reales y diez maravedis vellón. Cuia Lista y relación es cierta y verdadera y como tal la juramos y firmamos los que savemos en dicha feligresía de San Thomé da Ynsua a quatro días del mes de Henero de mil sietezientos cincuenta y tres

Fuente: Archivo Histórico Provincial de Pontevedra

Posted in Dorvisou na Historia | Leave a Comment »

ASI CHOVIA, ASI, ASI

Posted by pepe penas o Xaneiro 29, 2013

dorvisouchoveAsi chovia en Dorvisou, cando eu era neno. Paco Penas, Ramón Penas…é moitisimos mais que foron a Escola de Dorvisou. Chovia deste xeito ou non?

Posted in Lembranzas dun neno | 3 Comments »

A MALLA

Posted by pepe penas o Xaneiro 20, 2013

Pechei os ollos e imaxinei a eira de Candido chea de mozos e mozas, tamén vin algún querematedamalla outro vello; os mozos espelían a palla que saía da malladora e as mozas apañaban os grans de trigo. Os vellos lembraban os tempos nos que eles mallaban o trigo cuns aparellos de madeira feitos con un pau moi longo, e outro mais gordo e mais curto, cinguidos por un anel de coiro que se coñecían polo nombre de mallos. Miraban uns para os outros e dibuxaban nas súas cabeciñas o traballo tan forte que tiveran que facer; o mesmo tempo sentían ledicia vendo como agora os seus fillos e netos facían o mesmo traballo sen baldar tanto o corpo. Eu tiña os ollos abertos coma pratos; agarrado pola man do meu pai, Ramón de Candido o fillo; él era quen gobernaba o motor e maila máquina de mallar, un vello Lister ( o nome dun Xeneral republicano) e unha Ajuria que zoaba mais ca un avión dos de agora. Cando ia comezar a malla nunha casa, o maquinista prendía o motor e facía zoar a máquina para que a xente soubera que xa era a hora. Na cima do palleiro, o meu amigo Manuel de Pilara, ia sobando a palla con moita arte para facer un palleiro ben feito. Manuel sempre se metía conmigo dicindo que atopara unha chea de niños de case todolos paxaros que voaban polos ceos de Dorvisou; algúns disque ainda estaban a facelo, outros tiñan ovos e outros tiñan tres ou catro pegos; diciame que tivera moito tino e que non collera os paxariños, pois na cabeza tiñan uns peliños brancos que polo visto era tiña; se tocaba coas mans na cabeza caiame o pelo todiño. Manuel diciame esas cousas porque sabía que me gustaba gabarme dos que eu atopaba; como sabía que me facía rabiar coma un can, en canto me miraba xa me dicía: Pepe, atopei un niño dun…
As veces Manuel non estaba no palleiro, andaba a xuntar a palla; daquela algunha que outra vez, eu subiame a meda para botarlle ao maquinista os mollos; desde aló enriba miraba moi ben a todala xente que andaba arredor da máquina. A algúns, dos que me facían rabiar, de cando en vez caialle un mollo na cabeza; a Manuel caeronlle algúns. Cando remataba a malla, os gaiteiros tocaban unhas pezas e mozos e mozas botaban unhas bailas…
Coido que o que vos contei, como dí un mago chamado Anthony Blake, foi todo froito da miña imaxinación; non lle deades mais voltas, non ten ningunha traza…

Posted in Lembranzas dun neno | 2 Comments »

MUIÑOS SAN THOME DA YNSUA ANO DE 1753

Posted by pepe penas o Outubro 2, 2011

En la Feligresía de San Thome da Ynsua Coto de San Justo a quatro dias del mes de Henero año de mil siete cientos cinquenta y tres el señor Dn. Phelipe Manuel Saavedra Prado y Figueroa Subdelegado aprobado por la Real Junta de la Unica Contribución vaxo las Ordenes y Dirección del Señor Dn. Francisco Xavier García Seron del Consejo de Su Majestad su Alcalde honorario del Crimen en la Real Chanzellería de Granada y ministro privativo para este cometido en este Reino de Galicia; y para efecto de ebacuar el Interrogatorio que ba por Cabeza de este Legajo y esta impreso en las operaciones que está practicando de esta dicha feligresía Concurrió en virtud del aviso politico Dn. Albaro Antonio Pita Cura Parrocho de esta dicha feligresía: Y en fuerza de los proveidos en los Autos Generales Dn.Marcos Moreira Juez hordinario de dicho Coto, Andrés de Verea escribano de número de él, Bartholomé de Souto maiordomo pedaneo de esta dicha feligresia, Pedro Sanchez y Simón de Asorey Peritos nombrados por dicha Justicia y Dn. Diego Jazinto de Arias y Corral Perito elegido por su Yltma para dicha feligresía; todos ellos peritos de buena opinión y conozimiento de las Personas, Casas, Tierras,Cavidas, expecies, Calidades, Frutos, Cultura, Artes, Oficios, Comercio, Yndustria, y de todo quanto pueda producir utilidad en dicha feligresía de esta operación vajo el Juramento que tiene hecho aexcepción del dicho cura de dizir verdad delo que supieren y alcanzaren según su saber y entender, y amaior abundamiento de nuevo lo hacen de que Yo el presente escribano desta operación doi fe, y siendo enterados por su Señoría dela sustancia que comprehenden las Preguntas de dicho Ynterrogatorio fueron respondiendo acada una lo siguiente.

El Interrogatorio completo consta de 40 preguntas; aquí solo se recoge la contestación a la numero 17, que se refiere a los molinos harineros que en aquella época había.

17.- Si hay algunas Minas, Salinas, Molinos Harineros, u de papel, Batanes, u otros Artefactos en el Término, distinguiendo de que Metales, y de que uso, explicando sus dueños, y lo que se regula produce cada uno de utilidad al año.
A la dezima septima dixeron que en dicha feligresía y su termino no hay Minas, Batanes, Molinos de papel ni otros Artefactos; solo hay los molinos harineros siguientes=
Uno llamado de Bagar de cubo y piedranegra, muele todo el año con agua del riego de Bagar es de Alonso Ramos, Juan de Cortegada, Romualdo de Souto y Consortes y le cargan a dicho Ramón como maior parcionero, y le regulan deutilidad cada año treinta ferrados de Zenteno que alpreico de tres reales cada uno ymportan noventa de vellón.
Otro llamado dos Asoreis de cubo y piedra negra, muele todo el año con agua del riego de Cubelos, es de Athanacio García, Simón de Asurei, Simón de Pousada y Consortes, y lo cargan a dicho Athanacio como maior parcionero, y le regulan de utilidad cada año treinta ferrados de Zenteno que al precio referido ymportan noventa reales de vellón.
Otro llamado dos Lareus de cubo y piedra negra muele todo el año con agua del riego de Cubelos, es de Joseph de Lareo, Michaela Sánchez, Pedro Botana y Consortes y lo cargan a dicho Lareo comomaior parcionero y le regulan deutilidad al año treinta ferrados de Zenteno que al precio regulado ymportan noventa reales vellón.
Otro llamado dos Caxides de cubo y pieda negra, muele todo el año con agua de dicho riego de Cubelos, es de Manuel de Caxide, Miguel de Mella, Benito Bendoiro y Francisco Mella vezinos de la feligresía de San Jines de Ferreirós y lo cargan a dicho Caxide como maior parcionero y le regulan de utilidad cada año treinta ferrados dezenteno que alprecio regulado ymportan noventa reales de vellón.
Otro llamado do Iglesario de cubo y piedra negra muele todo el año cona agua del Riego de Jordedo es de on Albaro Pita ynsolidum cura de esta feligresía y le regulan deutilidad al año diez y ocho ferrados de zenteno que al precio regulado ymportan cincuenta y quatro reales vellón.
Otro llamado de Cubelos de cubo y piedra negra muele todo el año con agua del Riego de Cubelos, es de Michaela Sánchez, Pedro Botana, Simón de Pousada, y Consortes y lo cargan a dicha Michaela como maior parcionera, y le regulan deutilidad cada año treinta ferrados de zenteno que al precio regulado ymportan noventa reales vellón.
Otro llamado de Castro de canle y piedra negra, muele todo el año con agua del Riego de San Thomé, es de Don Gonzalo de Porras, Caietana Duro, Basco Sánchez, Pablo de Souto y Consortes, y lo cargan a dicho Don Gonzalo como maior parcionero, y le regulan su estimación cada año en treinta ferrados de Zenteno que al precio regulado de tres reales cada uno ymportan noventa de vellón.
Otro llamado de Nogueiras de cubo y piedra negra muele todo el año con agua del Riego de Jordendo es de Julián Louzao, Thomas Parada, Manuel Lodeiros y Consortes, y lo cargan adicho Julián Louzao como maior parcionero y le regulan deutilidad al año treita ferrados de Zenteno que al precio referido ymportan noventa reales de vellón.
Otro llamado el Nuevo de cubo y piedra negra muele todo el año con agua de dicho Riego de Jordendo, es de Don Gonzalo de Porrras ynsolidum vezino de las Ciudad de Santiago, y le regulan su estimación cada año en veinte y quatro ferrados de Zenteno que al precio regulado ymportan setentta y dos rfeales vellón.
Otro llamado el Viexo de cubo y piedra negra muele todo el año con agua del referido Riego de Jordedo, es de Thomás de Lodeiros, Vizente Facorro, Antonio Martinez, y Consosrtes, y lo cargan a dicho Atonio Martinez como maior parcionero, y le regulan su utilidad c ada año en veinte y quatro ferrados dezenteno que al precio regulado de tres reales cada uno ymportan setenta y dos reales devellón, y no hay mas Molinos.

NOTA.-Esta pequeña joya de la historia de mi parroquia la encontré en el Archivo Histórico Provincial de Pontevedra. Es muy probable que la mayoría de los parroquianos de San Tomé de Insua, entre los que me incluyo, ignoren los molinos que forman parte de nuestro patrimonio histórico. Espero que esta pequeña aportación valga para que alguien, con deseos de saber y preservar  el legado de nuestros antepasados, tenga un punto de comienzo para investigar, y quien sabe si para conseguir su restauración; evitando asi que caigan en el olvido como pasa con los muertos cuando sus descendientes dejan de recordarlos.

Pepe Penas

Posted in Dorvisou na Historia | Leave a Comment »

FUTBOL NAS CRUCES

Posted by pepe penas o Setembro 8, 2011

Eu non son nin fun nunca un gran afeccionado o futbol; pero teño que dicir que neste intre sentime enganchado polo dichoso xogo. O amigo Xulio, un amigo coma moitos outros que fixen na Rede, que é da nosa terra, coido que naceu en Arnego; mandoume un artigo da revista CARBIA. Nela falase da fundación do CLUB SOCIEDADE DEPORTIVA CRUCES AFILIADO A FEDERACION GALEGA DE FUTBOL. Ven un monte de xogadores, e no medio hai un de Dorvisou. A revista e do ano 1980

Posted in Cousas da terra | 1 Comment »

UN VOTO UN EURO

Posted by pepe penas o Xuño 9, 2009

Polo visto todos querían gañar para ir a Europa. Para o meu ver uns non gañaron e outros tampouco.¿sabedes que pasou?. Pois que todos perdemos…As eleccións teñen que ser mala cousa; pasa coma co traballo: Mira se as duas cousas serán malas que ata pagan por facelas.Estes derradeiros dias xa estaba mais ca cheo de ver a TV e sentir falar a uns e a outros dunha morea de cousas:
-Manoliño foi no avión do cuartel para falar cos seus amigos
-Xan meteuse no trén e non pagou o billete
-Ramiro foi xogar o tute a Dorvisou e levou a bicicleta do Concello
Polo visto todos facían o que lle saia do carallo, e non pasaba a cousa a maiores. Cando eu era neno, en Santiago, iamos colgados na escaleira dos coches de linea e non pagabamos nada; pero se nos collían de seguro que nos daban unhas labazadas.
Candoomeuvoto me fartei de ver a TV ocorreuseme meterme na Internet; hai foi onde me decatei porque falaban tan mal uns dos outros. Canta mais xente aprobe o cursiño que están facendo, mais cartos cobran os da Cooperativa; cantos mais parbos metamos un papel nunha furna de vidro, moito mellor. Europa seguimos sen saber onde está, ninguén nos dixo o que ian facer se gañaban; os da maioria absoluta tampouco. Se queres saber o que gañan as Cooperativas botalle un ollo aquí.
Se che pasa o que a min, poida que se che vaian os desexos de volver a votar. Se escribes un pecado na papeleta, quedas moi satisfeito, pero polo visto e un voto que non sirve, chamanlle “voto nulo”…ainda porriba…¡hai que que foderse!…
Cando eu era neno os mozos dician: o que me dea un pau doulle un peso, e se e de carballo trinta reais. Arestora terian que dicir: non me deas un pau, dame un voto; eu non che doua nada pero a min vanme dar un euro e pico.

Posted in As fotos falan | Etiquetado: , , | 1 Comment »

MEDO O LOBO

Posted by pepe penas o Novembro 29, 2008

algoraro

Ollando esta foto viñeronme o sentido todalas conversas que lle teño oido os meirandes, nas longas noites do inverno, cando falaban arredor da pota de facer o augardente; ou cando comezaban a falar a esgalla o teren o bandullo cheo no tempo da matanza do porco.
Sempre saia alguen dicindo que atopara co lobo acolá arriba no monte, abaixo da estrada das Cruces, onda os carballos de Mato; polo visto era coma un can ben grande, estaba sentado no medio do camiño e arregañando os dentes; o tal que o contaba levaba unha sacha, guindoulle uns cantazos, e paseniño, paseniño foise levantando e desapareceu entre os toxos. Despois saia outro e contaba a sua historia dicindo que levaba unha escopeta, zorregou un tiro o aire; e lobo fuxiu co rabo no medio das pernas.
Outro contaba que untal Calvete, un home que fora miniero en Asturias e quedara por Dorvisou; pasara, preto do regueiro, a noite subido a un carballo; cando se fixo de día decatouse que eran uns toxos que mesmo semellaban ter algo que ver co lobo.
Todos estes contos rebulían na miña cachola cando teño ido algunhas veces, a eso da noitiña, dende Dorvisou ata Duxame. Cada pedra, cada toxo, cada arbore pequerrecha semellaban ser ou ter algo que ver co lambón do lobo. Os pelos poñianseme de punta; o corazón batía de tal xeito que semellaba esgazarme o peito, tremianme as pernas, as mans, as queixadas; tremiame todo o corpo coma se fora un xunco; tanto era o medo que tiña que xa non sabía se ir para diante o volver para atrás. Cando me ia achegando o “lobo” decatabame que somentes era un toxo; daquela metía un trote, coma se fora un cabalo; xa quedaba un chisco contento, pero vaites que acolá un pouco mais adiante apareciame outro “lobo”. Non sei se vos decatades, pero eu si…agora co paso do tempo me cago no toxo, no lobo, e na nai que os pareu..

Posted in Lembranzas dun neno | Etiquetado: , , , , | 7 Comments »

O HOME DO SACO

Posted by pepe penas o Setembro 11, 2008

Lembro cando era neno o medo que me metián no corpo o dicirme que se non era ben guiado viña O Vello, ou Home do Saco ou o lobo e escapaban conmigo…me cago en diola; todos eran o mesmo: vellos , mozos, vellas e mozas, todos, todos, todos tiñan gana de facer chorar aos nenos. Eu o Vello non lle tiña moito medo, meus bisavós eran vellos e xamais andaron a roubar rapaces. O lobo tampouco, os meirandes dicían que o que lle gustaba eran as ovellas; xa que na nosa casa había algunhas, cando viñera somentes tiña que dicirlle onde estaban e que fora comendo namentras eu fuxía; daquela nas aldeas, como non había onde comprar contos, non sabía o que lle pasara a Caperuchiña Vermella. O Home do Saco era o que facía que eu fora ben guiado. Eu cavilaba e cavilaba do xeito que farían para chamalo, cheguei a pensar que de seguro que lle mandaban aviso polo coche de linea. Fun medrando e esquecin o lambón do Home do Saco; pero vaites que antonte atopei nunha rúa de Pontevedra un letreiro onde poñia o telefonol;¡carallo!, dixen para min, como agora hai moitos mais rapaces puxo o negocio o día…pero o moi cabrón, para que os nenos non saiban que os leva, dí que traballa no reciclaxe…

Posted in Lembranzas dun neno | Etiquetado: , , | 4 Comments »